Mary R. Rooney i wsp. Risk of Progression to Diabetes Among Older Adults With Prediabetes. JAMA Intern Med. Published online
Wyniki pracy opublikowanej w JAMA Internal Medicine wskazują, że u osób w starszym wieku ze stanem przedcukrzycowym (prediabetes), ryzyko rozwoju cukrzycy jest niewielkie.
Analizą objęto 3412 osób wyjściowo w latach 2011-2013 w wieku 71-90 lat, uczestników badania ARIC (Atherosclerosis Risk in Communities). Stan przedcukrzycowy na podstawie HbA1c (5,7%-6,4) występował u 44%, a na podstawie glikemii na czczo (100-125 mg%) u 59%, oba kryteria spełniało 29%.
Przy ponownej ocenie w latach 2016-2017, wśród osób z prediabetes na podstawie HbA1c:
- u 59% stan się nie zmienił
- 9% zmarło
- 13% wróciło do normoglikemii,
- u tylko 9% rozpoznano cukrzycę
Podobne proporcje były przy predabetes na podstawie glikemii na czczo. W grupie wyjściowo z normoglikemią cukrzyca rozwinęła się u 3%.
Zdaniem autorów, biorąc pod uwagę niskie ryzyko progresji do cukrzycy, jest mało prawdopodobne, aby interwencja farmakologiczna lub inne agresywne podejście do profilaktyki cukrzycy w starszym wieku przynosiło duże korzyści. Takie postępowanie może natomiast mieć niezamierzone szkodliwe skutki, jak nadrozpoznawalność (overdiagnosis), niepokój pacjentów oraz implikacje dla ochrony ubezpieczeniowej.
Zdaniem badaczki Elizabeth Selvin (Johns Hopkins University, Baltimore, Maryland):
Wydaje się, że kategoria stanu przedcukrzycowego nie jest szczególnie pomocna w identyfikacji osób wysokiego ryzyka. Zamiast tego lekarze powinni skupić się na zdrowych zmianach stylu życia i ważnych czynnikach ryzyka, takich jak palenie, wysokie ciśnienie krwi i wysokie stężenie cholesterolu.
Badanie poddaje także w wątpliwość wytyczne zalecające coroczny skryning w kierunku cukrzycy u osób w starszym wieku z prediabetes. Łagodna hiperglikemia jest bardziej stanem wynikającym z wieku i zwiazanych z nim zmian hormonalnych.
W towarzyszącym edytorialu Kenneth Lam (University of California, San Francisco) podkreśla, że należy brać pod uwagę ogólny stan zdrowia, zespół kruchości oraz rokowanie co do dalszego przeżycia. Korzyści interwencji skierowanych na prediabetes dają skutek w perspektywie około dekady.
Jego zdaniem stan przedcukrzycowy powinien być traktowany mniej priorytetowo niż objawowe choroby czy tradycyjne czynniki ryzyka. Diagnozowanie stanu przedcukrzycowego, a następnie poświęcanie czasu i wysiłku na omówienie strategii postępowania nie powinno odbywać się kosztem zajmowania się innymi kwestiami o bezpośrednim znaczeniu dla pacjenta.
Opracowano na podstawie: Jama Internal Medicinie, 8 lutego 2021
Marcin Kargul