Marcia Frellick. Obesity Type Factors Into Weight Loss Success. Medscape
U części otyłych osób korzyści kliniczne przynoszą same zmiany stylu życia, podczas gdy u innych nie pomagają nawet operacje bariatryczne. Identyfikacja mechanizmu otyłości i dobranie do niego odpowiedniego personalizowanego leczenia może znacząco poprawić wyniki.
Na konferencji Gastroenterology Updates IBD Liver Disease (GUILD) 2020 Andres Acosta (Mayo Clinic in Rochester, Minnesota) zaprezentował pracę poświęconą fenotypom otyłości.
W klinice Mayo przebadano 600 pacjentów z BMI >30 kg/m2, bez powikłań otyłości. Zastosowano algorytm uczenia maszynowego oparty o pomiary: spożywanych kalorii, podstawowej przemiany materii, szybkości opróżniania żołądka oraz o dane ankietowe dotyczące nawyków żywieniowych, wysiłku fizycznego i stanów emocjonalnych.
Wyodrębniono 4 podstawowe fenotypy otyłości:
– „głodny mózg” – osoba rozpoczyna jedzenie i mimo dokładek nie czuje nasycenia. Taka osoba nie czuje szczególnego głodu, ale jak zacznie jeść to nie może skończyć
– „głodne jelito” – osoba je do typowego nasycenia, ale po godzinie czy dwóch znowu czuje się głodna. Zaburzony jest sygnał z jelit do mózgu
– „głód emocjonalny” – jedzenie na poczucia nagrody i przyjemnych odczuć, nazywane też uzależnieniem od jedzenia
– zaburzenie metabolizmu, upośledzone „spalanie kalorii”
A zatem traktowanie otyłości jako zaburzenia behawioralnego jest trafne przede wszystkim dla fenotypu „głodu emocjonalnego”. Około 25% osób z otyłością można było zaliczyć do więcej niż jednej kategorii a 9% do żadnej.
Zdaniem autorów personalizacja jest przyszłością leczenia otyłości. Dalsze badania pozwolą na dopasowanie postępowania do odpowiednich fenotypów, w opracowaniu jest także metoda oznaczania fenotypów otyłości na podstawie próbek krwi.
Opracowano na podstawie: Medscape, 25 lutego 2020
Marcin Kargul