Catharine I. Paules i wsp. Coronavirus Infections—More Than Just the Common Cold. JAMA 2019 online (dostępny pełen tekst)
Koronawirusy przez długi czas uważano za patogeny powodujące błahe przeziębienia, odpowiedzialne z 10-30% zapaleń dróg oddechowych u dorosłych. Sytuacja zmieniła się w 21 wieku.
W 2002 r. w Chinach pojawiły się pierwsze przypadki zespołu ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej (SARS, od ang. severe acute respiratory syndrome) powodowanego przez wirus SARS-CoV. Rezerwuarem wirusa okazały się nietoperze a inne zwierzęta kontaktujące się z ludźmi źródłem zakażenia, opisano także transmisję infekcji miedzy ludźmi, zwłaszcza w szpitalach.
Typowe objawy obejmowały gorączkę, kaszel, duszność i niekiedy biegunkę. Ogółem w ponad 20 krajach odnotowano 8098 przypadków, 774 osoby zmarły (blisko 10%) głównie pacjenci starsi i z chorobami towarzyszącymi).
W 2012 r,. doszło do epidemii bliskowschodniego zespołu oddechowego (MERS, od ang. Middle East respiratory syndrome) powodowanego wirusem MERS-CoV. Również tutaj rezerwuarem były nietoperze, natomiast pośrednim gospodarzem głównie wielbłądy, także dochodziło do transmisji między ludźmi.
W MERS podobnie jak w SARS objawy przypominały zapalenie płuc, ale silniej wyrażone były także objawy żołądkowo-jelitowe i ostra niewydolność nerek. Wg. WHO ogółem odnotowano 2494 przypadki i 858 zgonów (36%), głównie na Bliskim Wschodzie.
W grudniu 2019 w Wuhan w Chinach pojawiły się przypadki zarażenia koronawirusem 2019-nCoV. Sytuacja nieustannie się zmienia, nie można przewidzieć trajektorii rozpowszechniania się epidemii ani jej skutków. Na dzień 4 lutego 2020 odnotowano 20 636 zakażeń i 427 zgonów (statystyki można śledzić na bieżąco z rozbiciem na poszczególne kraje).
Autorzy artykuł w JAMA zastanawiają się, jakie nauki z poprzednich epidemii można wyciągnąć w aktualnej sytuacji.
Opracowano na podstawie: JAMA, 23 stycznia 2020
Marcin Kargul