Deborah Schrag, Ethan Basch. Oncology in Transition. Changes, Challenges, and Opportunities. JAMA. Published online (dostępny pełen tekst)
Wprowadzenie w ostatnich latach do leczenia onkologicznego immunoterapii oraz terapii genowej (adoptywna terapia komórkowa, adoptive cell therapy) wzbudziły ogromne nadzieje. Metody te mogą prowadzić do wyleczenia lub długotrwałych odpowiedzi nawet w zaawansowanych postaciach nowotworów.
W 2017 r. zarejestrowano pembrolizumab – humanizowane przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko receptorowi programowanej śmierci komórki 1 (ang. PD-1, programmed cell death-1). Lek ma zastosowanie w niektórych nowotworach z potwierdzonym biomarkerem określonym jako wysoka niestabilność mikrosatelitarna (microsatellite instability-high MSI-H) lub niezgodność deficytu naprawczego (mismatch repair deficient – dMMR), z progresją po wcześniejszym leczeniu, bez satysfakcjonujących alternatywnych opcji terapeutycznych. Aktualne wskazania obejmują czerniaka, raka niedrobnokomórkowego płuc, chłoniaka Hodgkina i raka urotelialnego.
Tym samym kończy się era gdy o leczeniu danego nowotworu decydowała lokalizacja zmian pierwotnych. Przyszłość należy do molekularnej charakterystyki komórek nowotworowych.
Postępy w onkologii wymagają zmian w zakresie badań naukowych, opieki klinicznej i finansowania. Centralnym wyzwaniem jest uczynienie nowych terapii możliwymi do szerszego stosowania.
Chociaż nie można jeszcze powiedzieć, że rak stał się przewlekłą, możliwą do opanowania chorobą (jak. np. zakażenie HIV), pacjenci z zaawansowanymi nowotworami coraz częściej żyją przez lata a nie miesiące. Wymaga to zaangażowania i współpracy lekarzy różnych specjalności.
Redakcja JAMA zapowiada cykl artykułów z serii Viewpoints poświęconych tym zagadnieniom.
Opracowano na podstawie: JAMA, 8 listopada 2018
Marcin Kargul