Peter Gæde i wsp. Years of life gained by multifactorial intervention in patients with type 2 diabetes mellitus and microalbuminuria: 21 years follow-up on the Steno-2 randomised trial. Diabetologia (2016) 59:2298–2307 (dostępny pełen tekst)
W 2003 r. w NEJM opublikowano wyniki badania STENO-2, w którym u 160 pacjentów z cukrzycą typu 2 porównano wieloczynnikową, intensywną interwencję z leczeniem konwencjonalnym. W zakresie doustnego leczenia hipoglikemizującego terapia intensywna oparta była na stosowaniu metforminy i gliklazydu.
Po średnio 7,8 roku obserwacji w grupie leczonej intensywnie stwierdzono istotną redukcję powikłań sercowo-naczyniowych o 53% , nefropatii o 61%, retinopatii o 58% i neuropatii autonomicznej o 63%.
Po zakończeniu badania obserwację obu grup przedłużono o dalsze 5,5 roku. W tym okresie w grupie uprzednio leczonej konwencjonalnie i intensywnie uzyskano podobną kontrolę szeregu czynników ryzyka. W przeprowadzonej nowej analizie wykazano istotną statystycznie, wynoszącą w wartościach bezwzględnych 20% (30% vs 50%, 24 vs 40 pacjentów), redukcję liczby zgonów w grupie leczonej początkowo intensywnie.
W listopadowym wydaniu pisma Diabetologia opublikowano nowe wyniki obserwacji trwającej łącznie 21,2 lat od rozpoczęcia badania. W tym czasie zmarło odpowiednio 38 i 55 pacjentów spośród przydzielonych w aktywnej fazie badania do grupy leczenia intensywnego i konwencjonalnego (współczynnik ryzyka, HR 0.55 [95% CI 0.36, 0.83], p = 0.005) .
Mediana wydłużenia przeżycia w grupie leczenia intensywnego wyniosła 7,9 lat a mediana wydłużenia czasu do pierwszego incydentu sercowo-naczyniowego 8,1 lat (p = 0.001).
W konkluzji autorzy podkreślają znaczenie wczesnej intensywnej kontroli czynników ryzyka w cukrzycy typu 2. Takie podejście zostało już uwzględnione w wytycznych, opracowanych m.in. na podstawie wcześniejszych danych z badania STENO-2. Wyniki obecnej praca są kolejnym potwierdzeniem skuteczności takiego postępowania.
Opracowano na podstawie: Diabetologia, listopad 2016
Marcin Kargul