Pathak R i wsp. Severe Hypoglycemia Requiring Medical Intervention in a Large Cohort of Adults With Diabetes Receiving Care in U.S. Integrated Health Care Delivery Systems: 2005–2011. Diabetes Care 39(3):363-70 (dostępny pełen tekst).
Samokontrola glikemii ma fundamentalne znaczenie w leczeniu cukrzycy. Intensywna terapia choroby i wyznaczanie agresywnych celów leczenia mogą, w niezamierzony sposób, skutkować zwiększeniem częstości ciężkich hipoglikemii (definiowanych jako wymagających pomocy innych osób). Ciężka hipoglikemia może zagrażać życiu, a strach przed wystąpieniem tego powikłania jest jednym z czynników pogarszających jakość życia chorych z cukrzycą. Hipoglikemia jest obecnie najczęstszym ciężkim, metabolicznym powikłaniem cukrzycy będącym przyczyną hospitalizacji.
W czasopiśmie Diabetes Care opublikowano wyniki dużego badania kohortowego, którego autorzy oceniali występowanie epizodów ciężkiej hipoglikemii u pacjentów ubezpieczonych w systemie opieki zdrowotnej w USA w latach 2005-2011.
Do badania włączono 917 440 chorych na cukrzycę biorących udział w ogólnoamerykańskim projekcie naukowym SUPREME-DM (SUrveillance, PREvention, and ManagEment of Diabetes Mellitus). Retrospektywnie analizowano dane rejestrowe.
Za ciężką hipoglikemię uznano wystąpienie kodu ICD-9 związanego z hipoglikemią u pacjenta hospitalizowanego w oddziale szpitalnym lub SOR.
Roczna częstość epizodów ciężkiej hipoglikemii wahała się w przedziale 1,4 – 1,6/100 pacjentolat. Na ryzyko tego powikłania nie miała wpływu płeć pacjenta Ciężkiej hipoglikemii częściej doświadczały osoby starsze (2,5 -2,8 dla wieku >75 lat), ze współistniejącą przewlekłą chorobą nerek (5,26), niewydolnością serca (7,19), chorobami sercowo-naczyniowymi (5,37), depresją (2,12) a także z gorzej kontrolowaną cukrzycą, odzwierciedleniem czego były wyższe wyniki HbA1c.
Wykazano proporcjonalny wzrost ryzyka hipoglikemii wraz z ilością chorób współistniejących (tzw wskaźnik wielochorobowości wynosił 2,7 u pacjentów bez hipoglikemii vs 3,98 u chorych z 2 lub więcej epizodami hipoglikemii).
Częstszych hipoglikemii doświadczali również cukrzycy używający insuliny, leków stymulujących wydzielanie insuliny i B-blokerów (p<0,001). Pacjenci stosujący insulinę mieli ryzyko 10-12 razy wyższe niż leczeni lekami niestymulującymi wydzielania insuliny.
Autorzy zauważają, że w warunkach klinicznych częstość występowania ciężkiej hipoglikemii była wyższa niż w grupach leczenia konwencjonalnego w badaniach randomizowanych, jak ACCORD czy ADVANCE (0,3-1/100 pacjentolat). Może to wynikać z wykluczania z badań osób z mnogimi hipoglikemiami w wywiadzie oraz z większej uwagi klinicznej poświęcanej uczestnikom badań. Autorzy zalecają zwrócenie szczególnej uwagi na chorych podwyższonego ryzyka ciężkiej hipoglikemii oraz dostosowanie celów terapii do indywidualnej oceny.
Ograniczeniem badania jest – z racji metody – brak wyodrębnienia podgrup ze względu na typ cukrzycy. Autorzy roboczo przyjęli, że – tak jak w populacji ogólnej, częstość występowania cukrzycy t.2 w badanej populacji wynosiła ok. 95%.
Opracowano na podstawie: Diabetes Care, marzec 2016
Łukasz Jankowski