Perna G i wsp. Long-Term Pharmacological Treatments of Anxiety Disorders: An Updated Systematic Review. Curr Psychiatry Rep. 2016;18 (3):23.
Zaburzenia lękowe są najbardziej rozpowszechnionymi zaburzeniami psychicznymi. Najczęstsze są fobie specyficzne – chorobowość w ciągu całego życia wynosi 15,6%, ale pacjenci rzadko szukają pomocy medycznej. Kolejne pod względem częstości są: zespół lęku społecznego (social anxiety disorder, SAD – 10,7%), zespół lęku uogólnionego (generalized anxiety disorder, GAD – 4,3%) i zespół lęku panicznego (panic disorder, PD – 3,8%).
Najczęściej zaburzenia te mają przebieg przewlekły, ze stosunkowo rzadkim ustępowaniem objawów i dużym ryzykiem nawrotów. Zaburzenia lękowe wpływają negatywnie na jakość życia i codzienne funkcjonowanie mając znaczące następstwa osobiste, społeczne i ekonomiczne. Częste jest współwystępowanie innych zaburzeń psychicznych, co pogarsza rokowanie.
Z powyższych powodów znaczenie ma długoterminowe leczenie zaburzeń lękowych. Temu zagadnieniu poświęcony jest przegląd systematyczny w Current Psychiatry Reports, obejmujący prace opublikowane w okresie 01.01.2012 – 31.08.2015.
Do przeglądu włączono 5 prac nt. PD i 15 nt. GAD, nie zidentyfikowano prac dotyczących SAD.
Przegląd potwierdził korzyści długoterminowego leczenia PD i GAD i sugeruje, że może dochodzić do dalszej poprawy w porównaniu z leczeniem krótkoterminowym. W PD skuteczne wydają się paroksetyna, escitalopram i klonazepam, chociaż w przypadku benzodiazepin dalsze badania powinny dotyczyć potencjalnych działań niepożądanych w zakresie czynności poznawczych.
W GAD skuteczne wydają się pregabalina i kwietapina, wstępne dane sugerują także korzyści ze stosowania agomelatyny i wortioksetyny.
Niewiele badań miało na celu ocenę predyktorów długoterminowej odpowiedzi na leczenie, nie ma także badań oceniających optymalny czas terapii i dawkowanie w prewencji nawrotów
Dalsze badania powinny zmierzać ku personalizacji leczenia – ustalenia czynników różnicujących skuteczność i bezpieczeństwo danej terapii u konkretnego pacjenta.
Opracowano na podstawie: Current Psychiatry Reports, marzec 2016
Marcin Kargul