Judith Verduijn i wsp. Clinical Staging of Major Depressive Disorder: An Empirical Exploration. J Clin Psychiatry. 2015;76(9):1200-8
Na łamach Journal of Clinical Psychiatry opublikowano badanie niderlandzkich naukowców dotyczące wyróżniania etapów przebiegu czy stadiów depresji (staging). Staging oparty na stanie klinicznym to nowe podejście, dzięki któremu możliwe będzie podzielenie pacjentów z tzw. dużym zaburzeniem depresyjnym (MDD, major depressive disorder) na mniejsze homogenne grupy. Może to pomóc klinicystom wcześnie wykryć depresję, a docelowo rozwinąć sposoby leczenia ukierunkowane na poszczególne stopnie stagingu.
Autorzy omawianego badania proponują podział na 8 stopni (0,1A,1B, 2, 3A, 3B, 3C, 4) biorąc pod uwagę nasilenie objawów, czas trwania epizodu oraz liczbę epizodów. Wyróżniono 3 przedkliniczne stadia (stopień 0, pacjent nie zgłasza objawów depresji, ale w wywiadzie rodzinnym była obecna MDD; stopień 1A, łagodne lub niespecyficzne objawy depresji; stopień 1B umiarkowane ale podprogowe objawy depresji) oraz 5 stadiów klinicznych (stopień 2, pierwszy epizod MDD; stopień 3A, niepełna remisja pierwszego epizodu MDD; stopień 3B, nawrót choroby po pierwszym epizodzie; stopień 3C nawracające MDD; stopień 4, ciężki, nieustępujący epizod MDD).
Autorzy przeanalizowali dane z dwuletniej obserwacji ponad 2000 uczestników badania Netherlands Study of Depression and Anxiety przydzielonych do powyższych 8 stadiów.
Wyniki badania potwierdzają, że wyższe stadia depresji charakteryzują się większym nasileniem objawów, częstszym występowaniem objawów lękowych a także gorszym rokowaniem (przewlekły przebieg). Wyniki sugerują, że staging MDD oparty nie na ilości epizodów, ale czasie trwania stanu depresyjnego jest przydatniejszy, jeśli celem jest oszacowanie progresji choroby.
Wymagane są dalsze badania, których celem byłoby ocenienie, czy wprowadzenie pewnych modyfikacji w proponowanym stagingu wiązałoby się ze zwiększeniem jego przydatności i precyzyjności w praktyce klinicznej.
Opracowano na podstawie: Journal Clinical Psychiatry, sierpień 2015
Magdalena Wilk-Maciejewska