S.P. Chan i S. Colagiuri. Systematic review and meta-analysis of the efficacy and hypoglycemic safety of gliclazide versus other insulinotropic agents. Diabetes Res Clin Pract 2015;110:75
Jednym z częściej dyskutowanych problemów jest schemat leczenia i względna pozycja leków hipoglikemizujących w terapii chorych na cukrzycę typu 2. Zostały one ustalone na podstawie dostępnych badań przez amerykańskie i europejskie towarzystwa diabetologiczne w ich rekomendacjach.
Aktualnie w zaleceniach leczenie cukrzycy typu 2 rozpoczynamy od metforminy. Drugimi lekiem dołączonym do terapii są na równi pochodne sulfonylomocznika (SU), glinidy, inhibitory DPP-4, analogi receptorów GLP-1, blokery transportera glukozy SGLT-2. Wprowadzenie leków o nowych mechanizmach działania może stawiać ten standard pod znakiem zapytania. Czy nowe leki staną się preferowanymi wobec starszych?
Miejsce pochodnych sulfonylomocznika wydaje się być najbardziej zagrożone. Na łamach Diabetes Research and Clinical Practice przedstawiono meta-analizę badań z udziałem gliklazydu, innych pochodnych sulfonylomocznika (glibenklamid, glimepiryd), glinidów, inhibitorów DPP-4. Oceniono dzięki temu efektywność leczenia gliklazydem w porównaniu z wyżej wymienionymi preparatami, a także bezpieczeństwo mierzone częstością hipoglikemii.
Gliklazyd w porównaniu z wyżej wymienionymi preparatami łącznie redukował poziom HbA1C dodatkowo o średnio 0,11%, co osiągnęło poziom istotności statystycznej. W przypadku porównania tylko z pochodnymi sulfonylomocznika poprawa poziomu wyrównania metabolicznego nie różniła się znamiennie.
Zauważalną korzyścią gliklazydu wobec pochodnych sulfonylomocznika była wyraźna około 50% redukcja częstości hipoglikemii (RR 0.47; 95%, CI 0.27 to 0.79, P = 0.004, I2 = 0%). Ten efekt wydaje się być szczególnie ważny, gdyż hipoglikemia stanowi jeden z czynników mogących wpływać niekorzystnie na rokowanie w grupie chorych na cukrzycę. Dla całej grupy pochodnych sulfonylomocznika, łagodną hipoglikemię obserwowano u 10,1% chorych, podczas gdy odsetek dla gliklazydu wyniósł 1,4%. Częstość ciężkiej hipoglikemii wynosiła dla innych pochodnych sulfonylomocznika 0,5-2,1%, a dla gliklazydu 0,1%.
Powyższe dane wskazują, że gliklazyd ze względu na charakterystykę kliniczną, względnie dużą siłę działania i bezpieczeństwo nadal będzie stanowić ważny element terapii hipoglikemizującej.
Opracowano na podstawie: Diabetes Research and Clinical Practice, październik 2015
Marek Kowrach