Y.H. Lee i wsp. Comparing kidney outcomes in type 2 diabetes treated with different sulphonylureas in real-life clinical practice. Diabetes Metab. 2015;41(3):208-15
Na łamach Diabetes & Metabolism autorzy z Korei Południowej przedstawili, opartą o obserwację retrospektywną, analizę porównawczą wpływu dwóch pochodnych sulfonylomocznika gliklazydu i glimepirydu na ryzyko rozwoju nefropatii cukrzycowej u chorych na cukrzycę typu 2 pozostających pod stałą opieką ambulatoryjną.
Do analizy włączono dane 4486 chorych, którzy przynajmniej przez okres dwóch lat przyjmowali gliklazyd albo glimepiryd. Całkowity okres obserwacji trwał średnio około 5 lat, a średnia wieku badanych wynosiła 62 lata. Wśród tej grupy wyodrębniono, co potem stanowiło podstawę analizy, podgrupy badanych o podobnej charakterystyce wyjściowej – w każdej z nich 1427 osób. Uznanymi punktami końcowymi było podwojenie poziomu kreatyniny do wartości co najmniej 1,5 mg% lub etap schyłkowej niewydolności nerek.
W ten sposób zaprojektowane badanie miało wypełnić lukę w wiedzy, jaka istnieje odnośnie zróżnicowanej efektywności poszczególnych nowych pochodnych sulfonylomocznika w prewencji późniejszych okresów nefropatii cukrzycowej. Dotychczasowe oceny oparte na albuminurii dają zaburzony obraz w tym względzie, ze względu na fakt, że albuminuria może oznaczać inne niż hiperglikemiczne mechanizmy uszkodzenia śródbłonka.
W omawianym okresie częstość nowych przypadków schyłkowej niewydolności nerek wyniosła 1,4% dla leczonych glimepirydem oraz 1,1% dla leczonych gliklazydem. Dla podwojenia poziomu kreatyniny odpowiednie wskaźniki wyniosły 2,1% oraz 1,96%. Powyższe różnice nie osiągnęły poziomu istotności statystycznej. Porównanie jednak wykazało przewagę gliklazydu nad glimepirydem w podgrupach: u chorych z dobrze wyrównaną cukrzycą i poziomem HbA1c<7%, u osób we wczesnych etapach przewlekłej choroby nerek (stadium I i II wg wyliczanego GFR) oraz wśród osób w starszym wieku (>62 roku życia).
Różnice w prewencji nefropatii przemawiające na korzyść gliklazydu mogą znaleźć wytłumaczenie w plejotropowym działaniu tego leku i redukcji dostępności wolnych rodników. Takie działanie jest najważniejsze we wczesnych i niezbyt nasilonych etapach naturalnego przebiegu cukrzycy. Autorzy badania w końcowym wniosku wskazują na brak jednoznacznych dowodów wskazujących na różnice między gliklazydem i glimepirydem dla twardych punktów końcowych prewencji nefropatii cukrzycowej, choć gliklazyd może wykazywać przewagę dla niektórych sytuacji klinicznych.
Opracowano na podstawie: Diabetes & Metabolism, czerwiec 2015
Marek Kowrach