O. Hanon i wsp. Treatment of hypertensive patients with diabetes and microalbuminuria with combination indapamide SR/amlodipine: retrospective Analysis of NESTOR, Am J Hypertens 2015;28:1-64
Standardy postępowania w leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę rekomendują preparaty hamujące układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAAS). Autorzy pracy przedstawionej na łamach American Journal of Hypertension proponują weryfikację tego poglądu, zwłaszcza w sytuacji trudności z kontrolą ciśnienia skurczowego. Przypominają, że u około 30% chorych może występować nadciśnienie niskoreninowe, w którym hamowanie RAAS może nie przynosić korzyści.
W pracy przedstawiono wyniki badania wskazującego, że połączenie indapamidu SR z amlodypiną w terapii nadciśnienia tętniczego I i II stopnia u chorych na cukrzycę typu 2 z mikroalbuminurią jest co najmniej tak samo skuteczne jak połączenie enalaprilu z amlodypiną.
Prezentowana praca miała charakter retrospektywny, objęła analizą 291 chorych w wieku średnio 60 lat, badanych przez okres 52 tygodni w ramach programu NESTOR. W początkowym okresie do monoterapii indapamidem lub enalaprilem dołączano amlodypinę w dawce 5 mg, którą następnie w przypadku braku skuteczności zwiększano do 10 mg.
Po przedstawionym okresie obserwacji średnia redukcja wartości ciśnienia tętniczego była większa w grupie indapamid/amlodypina, w porównaniu z grupą enalapril/amlodypina. Wartości redukcji ciśnienia wyniosły odpowiednio 26/14 mm Hg oraz 21/11 mm Hg (co dla redukcji ciśnienia skurczowego osiągnęło poziom istotności statystycznej). Podobną zależność potwierdzono dla podgrupy wymagającej wyższej dawki amlodypiny, jak również dla podgrupy z najwyższymi wyjściowymi wartościami ciśnienia tętniczego. Zalecany poziom kontroli ciśnienia tętniczego uzyskano u 51,1% w podgrupie indapamidu oraz u 45,7% w podgrupie enalaprilu. Stwierdzono przy tym zbliżony spadek stopnia nasilenia mikroalbuminurii mierzony stosunkiem albuminy: kreatynina w moczu o odpowiednio 40,3% i 44,3%. Większość działań ubocznych nie miała nasilonego charakteru, a terapię w obu grupach charakteryzował podobny stopień bezpieczeństwa.
Wydaje się, więc, że podobnym potencjałem hipotensyjnym w porównaniu do schematów zawierających w składzie inhibitory konwertazy angiotensyny charakteryzują się schematy budowane w oparciu o diuretyki tiazydopodobe typu indapamid. Leki z tej grupy w porównaniu z klasycznymi tiazydami charakteryzuje większy profil bezpieczeństwa oraz efektywność w prewencji powikłań. Jak pokazuje powyższe badanie schemat taki może również być użyteczny, gdy zaistnieje konieczność większej redukcji ciśnienia skurczowego.
Opracowane na podstawie: American Journal of Hypertension, sierpień 2105
Marak Kowrach