Douglas H. Elder i wsp. Characterizing Patients with Chronic Heart Failure in Community Care After Hospitalization: A Potential Role for Ivabradine. Cardiovasc Ther. 2015;33(3):104
Przyśpieszony rytm serca jest uznanym markerem chorobowości i śmiertelności w grupie chorych z niewydolnością serca (NS). Nadmiernie zwiększona częstość rytmu serca nie tylko prowadzi do większej pracy mięśnia, zwiększonego zapotrzebowania na tlen i innych następstw hemodynamicznych, ale również przyśpiesza proces miażdżycowy.
Wydaje się, że przyśpieszony rytm serca może być uznany za modyfikowalny czynnik ryzyka, a tym samym stanowić atrakcyjny cel terapii. Jednakże, jak wynika z ostatnich meta-analiz, beta blokery, których wpływ na przeżywalność jest istotnie związany ze stopniem zwolnienia rytmu serca, są stosowane zbyt rzadko i w zbyt małych dawkach. Wynika to najprawdopodobniej z wielu ograniczeń związanych z przyjmowaniem tych leków, a także z licznych chorób współistniejących.
Zgodnie z ostatnimi zaleceniach NICE, wskazaniami do zastosowania iwabradyny w skurczowej niewydolności serca jest nie tylko brak pełnego efektu beta blokerów odnośnie częstości rytmu serca, czy też ograniczenia kliniczne związane z ich stosowaniem, ale również brak zadowalającej odpowiedzi na terapię po 4 tygodniach standardowego leczenia. Stąd celem opublikowanej ostatnio pracy była ocena charakterystyki pacjentów z NS, którzy byli hospitalizowani z rozpoznaniem zaostrzenia skurczowej NS i którzy spełniali kryteria włączenia iwabradyny.
Badaniem objęto grupę pacjentów ze Szkocji, którzy po leczeniu szpitalnym zostali skierowani do lecznictwa ambulatoryjnego. Kryteriami włączenia do opisywanego badania była hospitalizacja z powodu zaostrzenia skurczowej NS, a następnie skierowanie do opieki ambulatoryjnej, obecność na co najmniej 2 wizytach kontrolnych oraz odnotowanie pomiaru tętna. Z wyjściowej grupy 1150 pacjentów końcowej ocenie poddano dane 830 osób.
W tej grupie u 69,8% zarejestrowano rytm zatokowy, a u 21,1% stwierdzono częstość rytmu => 75/min. Zgodnie z obowiązującymi kryteriami (NYHA klasa II-IV i HR>=75/min) wskazania do iwabradyny odnotowano u 19% osób z analizowanej populacji. Najczęściej stosowanym beta blokerem wśród osób ze wskazaniami do iwabradyny był bisoprolol – z danych z ostatnich wizyt w przychodni wynika, że dawkę 10 mg bisoprololu stosowało 12,7% pacjentów, a 58,9% otrzymywało dawkę <5 mg.
W podsumowaniu autorzy zauważają, że w badanej populacji pacjentów co około piąty pacjent miał wskazania do stosowania iwabradyny i tym samym mógł odnieść korzyści z lepszej kontroli częstości rytmu serca. Dodatkowo należy podkreślić, że spośród pacjentów ze wskazaniami do iwabradyny jedynie <15% chorych otrzymywało zalecane dawki beta blokerów, co wskazuje na zapotrzebowanie kliniczne na nowy, dobrze tolerowany i skuteczny lek jakim jest iwabradyna.
Opracowano na podstawie: Cardiovascular Therapeutics, czerwiec 2015
Tomasz Rywik