Kathleen Stergiopoulos i wsp – LINK: JAMA Intern Med 2014;174:232
Wielokrotnie dowiedziono w badaniach naukowych, że obecność niedokrwienia niekorzystnie wpływa na przeżycie u pacjentów z chorobą wieńcową (CAD). Jednocześnie dane na temat korzyści z przezskórnej rewaskularyzacji (PCI) w porównaniu z leczeniem farmakologicznym (MT) są niejednoznaczne.
Na łamach JAMA Internal Medicine ukazała się metaanaliza randomizowanych badań, w której porównano PCI i MT vs samo MT wśród chorych ze stabilną CAD i obiektywnym dowodem niedokrwienia. Kryterium włączenia było zastosowanie stentów u co najmniej 50% leczonych PCI i statyny u co najmniej 50% zarówno poddanych interwencji jak i leczonych zachowawczo. Niedokrwienie mogło być potwierdzone w próbie wysiłkowej EKG, za pomocą scyntygrafii lub echokardiografii obciążeniowej (obciążenie wysiłkiem lub farmakologiczne) lub angiograficznie za pomocą oceny cząstkowej rezerwy wieńcowej (FFR).
Ostatecznie założone kryteria spełniło 5 badań z łączną liczbą 5286 pacjentów. Niedokrwienie zdiagnozowano za pomocą wyżej wymienionych metod u 4064 chorych. Czas obserwacji wynosił od 231 dni do 5 lat (mediana, 5 lat). Częstość zgonów wyniosła 6,5% dla grupy PCI i 7,3% dla samego MT (OR, 0.90 [95%CI, 0.71-1.16) oraz częstość odpowiednio 9.2% vs 7.6% niezakończonego zgonem zawału serca (OR, 1.24 [95%CI, 0.99-1.56]); 18.3% vs 28.4% niezaplanowanej rewaskularyzacji (OR, 0.64 [95%CI, 0.35-1.17); 20.3% vs 23.3% dławicy (OR, 0.91 [95%CI, 0.57-1.44]).
W podsumowaniu autorzy stwierdzają, że brak jest jednoznacznych dowodów potwierdzających przewagę PCI nad leczeniem zachowawczym u chorych ze stabilną CAD i udokumentowanym niedokrwieniem. Dane te podważają zasadność powszechnej praktyki zalecania rewaskularyzacji w przypadku stwierdzenia niedokrwienia.
Opracowane na podstawie: Jama Internal Medicine / Luty 2014
Magdalena Lipczyńska