John C. Layke i Peter P. Lopez – Esophageal cancer: a review and update Am Fam Phys 2006;73:2187
American Family Physician proponuje ciekawy artykuł przeglądowy poświęcony rakowi przełyku.
W ostatnich dwóch dekadach zapadalność na tę chorobę stopniowo wzrasta. Za niekorzystny trend odpowiada głównie wzrost częstości gruczolakoraka dolnego odcinka przełyku. Maleje natomiast procentowy udział raka płaskonabłonkowego.
Najważniejszymi czynnikami ryzyka raka płaskonabłonkowego są palenie tytoniu i alkohol. Na ten rodzaj nowotworu zapadają przede wszystkim osoby w 7 i 8 dekadzie życia. Gruczolakorak przełyku rozwija się zwykle na podłożu przełyku Barretta, u osób z wieloletnią chorobą refluksową. Występuje najczęściej w 6-7 dekadzie życia, zazwyczaj u mężczyzn.
Najważniejszym objawem choroby nowotworowej przełyku jest postępująca dysfagia. Zdaniem autorów artykułu pierwszym badaniem, które należy wykonać podejrzewając raka przełyku jest ocena radiologiczna po podaniu kontrastu (w Polsce, dostępność i umiarkowana cena gastroskopii decydują zazwyczaj o wyborze tej metody diagnostycznej -przyp red.). W ocenie miejscowego zaawansowania choroby szczególnie przydatna jest endosonografia. Z kolei, o ewentualnym uogólnieniu procesu nowotworowego najlepiej informuje tomografia komputerowa.
Najskuteczniejszą metodą leczenia jest chirurgiczna esofagektomia, możliwa jednak do wykonania jedynie u niewielkiego odsetka pacjentów. U kandydatów do leczenia chirurgicznego zwiększenie 5-letniego przeżycia można uzyskać stosując przedoperacyjną chemioterapię. W nieoperacyjnym, zlokalizowanym raku przełyku radio-chemioterapia jest skuteczniejsza od samej radioterapii. U osób w późnej fazie raka można rozważać miejscowe leczenie paliatywne, w tym endoskopowe udrażnianie przełyku bimerem argonowym lub protezowanie. Pomimo szerokiego spektrum metod leczenia przeżycie w tej chorobie pozostaje niezmiennie złe.
Opracowane na podstawie: American Family Physican / 2006-06-15