Albarwani S, Al-Siyabi S i wsp – Prehypertension: Underlying pathology and therapeutic options LINK: World J Cardiol 2014; 6:728 (dostępny pełen tekst)
Wystąpienie stanu przednadciśnieniowego (PHTN), definiowanego jako ciśnienie tętnicze w zakresie 120-139/80-89 mmHg, jest niezależnym czynnikiem ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych w populacji ogólnej. PHTN podwaja to ryzyko, niezależnie od progresji do pełnoobjawowego nadciśnienia tętniczego (NT). Jest to często stwierdzane odchylenie (29-52% osób na świecie ma PHTN).
Toczy się debata na temat zasadności i skuteczności wdrażania terapii w PHTN. W World Journal of Cardiology ukazało się omówienie dotychczasowego stanu wiedzy na temat PHTN. Wiadomo, że występowanie PHTN jest związane z wieloma zmianami ogólnoustrojowymi. Choć patofizjologia nie jest do końca wyjaśniona, postuluje się przewlekłą aktywację układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAS), co prowadzi nie tylko do rozwoju NT, ale także do zwiększenia insulinooporności oraz zwiększonego narażenia na choroby serca i nerek. Opisywano negatywny wpływ aktywacji RAS na rozwój blaszek miażdżycowych, upośledzenie funkcji śródbłonka oraz remodeling mięśnia serca.
Inne hipotezy patofizjologiczne PHTN zakładają powstawanie i wpływ tzw. wolnych rodników tlenowych, cytokin zapalnych, prostaglandyn, białek ostrej fazy (w tym CRP – udowodniony marker ryzyka progresji PHTN do NT) a także nadmierną aktywację układu współczulnego.
O ile leczenie NT jest powszechnie akceptowane, toczy się debata dotycząca zasadności leczenia PHTN, a także włączenia tego odchylenia do osobnej kategorii klinicznej. Nie ulega wątpliwości, że właściwym jest namawianie pacjentów z PHTN do zmiany stylu życia, w tym utrzymywania BMI w granicach normy, zachowania diety bogatowarzywnej, ubogotłuszczowej i ubogosodowej (spożycie <6g Na na dobę), a także umiarkowanego wysiłku fizycznego i ograniczenia spożycia alkoholu.
Choć wydaje się, że włączenie leczenia np. inhibitorami RAS mogłoby przynieść chorym z PHTN istotne korzyści, nie ma, jak dotychczas, spójnych danych wskazujących na korzyść z leczenia farmakologicznego u tych pacjentów. W trwającym 4 lata badaniu TROPHY udowodniono, że kandesartan w dawce 16 mg istotnie o 15,6% zmniejsza względne ryzyko rozwoju NT u chorych z PHTN (aż 2/3 chorych z grupy placebo rozwinęło w tym okresie NT), autorzy badania z przyczyn społeczno-epidemiologicznych nie rekomendują jednak wdrożenia leczenia u wszystkich osób z PHTN (w USA jest to ok. 25 mln ludzi). W badaniu PHARAO w 3-letnej obserwacji udowodniono ochronny wpływ ramiprylu na progresję z PHTN do NT (spadek ryzyka rozwoju HT w grupie leczonej ramiprylem o 34,4%), nie odnotowano jednak wpływu leczenia na ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych.
W toku obecnie są wciąż inne duże badania kliniczne. Jednym z nich jest badanie PREVER z chlortalidonem i amiloridem vs placebo; innym – duże chińskie badanie CHINOM oceniające wystąpienie poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowe na grupie 11 tys. chorych z PHTN i z co najmniej jednym czynnikiem ryzyka przydzielonych do grup otrzymujących telmisartan, indapamid lub terapię skojarzoną hydrochlorotiazydem, triamterenem, dihydralazyną i reserpiną.
Opracowane na podstawie: Internet / Sierpień 2014
Łukasz Jankowski