A. Maguire i wsp – Antihyperglycaemic treatment patterns, observed glycaemic control and determinants of treatmentchange among patients with type 2 diabetes in the United Kingdom primary care: a retrospective cohort study LINK: BMC Endocrine Disorders 2014;14:73 (dostępny pełen tekst)
W wyborze terapii cukrzycy typu 2 w ostatnich latach dużą rolę odgrywają funkcjonujące standardy leczenia, ale również przyzwyczajenia, opinia pacjenta, indywidualna ocena oraz sama dynamika choroby. To wszystko decyduje, że wybieramy określoną początkową terapię, która następnie modyfikujemy, najczęściej w związku z pogarszającą się kontrolą metaboliczną.
Zagadnieniem powyższym zajmuje się analiza przedstawiona przez Maguire i wsp. Objęła ona elektroniczne bazy danych poradni rodzinnych w Wielkiej Brytanii w latach 2006-2011 roku, co pozwoliło ocenić wybór początkowej terapii, a następnie jej zmianę w dalszej obserwacji u 63 060 pacjentów (630 praktyk lekarskich obejmujących 8% populacji tego kraju). Leczenie rozpoczynano w 90% przypadków od metforminy stosowanej jako monoterapia lub terapia skojarzona. Terapię gliklazydem rozpoczynano u 9,6% chorych, a glimepirydem u 0,8%.
Monoterapia jako początkowy sposób leczenia dotyczyła 98% badanych, a 1,8% rozpoczynało leczenie skojarzone od samego początku. W tym ostatnim schemacie 85% połączenia leków zawierało gliklazyd i metforminę. W okresie 4 lat obserwacji 25,6% pacjentów pozostało na początkowym schemacie leczenia, u 28% zintensyfikowano leczenie, u 10,8% dokonano zamiany na inny schemat leczenia doustnego. W tym czasie 3,4% rozpoczęło insulinoterapię w jakiejkolwiek postaci, większość w początkowym okresie obserwacji. 85% wprowadzanych schematów insulinoterapii opierało się na mieszankach insulinowych składających się z insuliny o pośrednim czasie działania i szybkodziałającej, podawanych 2x dziennie. 4,2% leczonych było insulinami o szybkim czasie działania, a 12% stosowało dwa powyższe typy insulin.
Rozpoczęcie leczenia cukrzycy wiązało się z redukcją poziomów hemoglobiny glukozylowanej, jednak pomimo tego znaczący odsetek z obserwowanych pozostawał w grupie złego wyrównania cukrzycy. Redukcja HbA1c osiągnięta w pierwszym roku pacjentów wyniosła blisko 20% wartości wyjściowej i pozostawała stabilna w dalszym okresie. Średnie stężenie HbA1c wyniosło 8,6% na początku obserwacji podczas, gdy pod koniec badania – 7,4%. Możliwość zmiany terapii, dostępność wielu jej form w leczeniu cukrzycy nie zagwarantowała zgodnego ze standardami celu leczenia choroby u większości obserwowanych pacjentów.
Opracowane na podstawie: Internet / 27 sierpnia 2014
Marek Kowrach