D. Vinereanu i wsp – The effect of indapamide versus hydrochlorothiazide on ventricular and arterial function in patients with hypertension and diabetes: results of a randomized trial LINK: Am Heart J 2014;168:446
Zgodnie z wytycznymi w leczeniu nadciśnienia tętniczego zalecane jest stosowanie terapii złożonej, a leczenie diuretyczne jest jedną ze strategii zalecanych u pacjentów z cukrzycą.
Indapamid jest lekiem o co najmniej porównywalnej skuteczności hipotensyjnej z hydrochlorotiazydem, jednak charakteryzuje się dodatkowymi właściwościami nerko i sercowo-protekcyjnymi. Mechanizmy działania mogą być związane z właściwościami antyoksydacyjnymi, a także poprawą funkcji mikrokrążenia oraz działaniem zapobiegającym włóknieniu. Obecnie niewiele jest badań porównujących wpływ indapamidu i hydrochlorotiazydu na mięsień sercowy i układ naczyniowy a także sprzężenie sercowo-naczyniowe w nadciśnieniu tętniczym.
W American Heart Journal opublikowano wyniki badania oceniającego wpływ dwóch leków moczopędnych, indapamidu i hydrochlorotiazydu, na funkcję naczyń i mięśnia sercowego u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą. Było to badanie randomizowane, równolegle, niezaślepione, przy zachowaniu zaślepienia punktów końcowych.
Uczestnikami badania (53 chorych) były osoby powyżej 18 roku życia (57±9 lat), 52% mężczyzn, z wartościami ciśnienia w pomiarach ambulatoryjnych w trakcie aktywności dziennej >135 i/lub 85 mm Hg, odpowiednio dla ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, a także z rytmem zatokowym, chorujące na cukrzycę. Leczenie stosowano przez 6 miesięcy. U wszystkich chorych wykonywano ocenę echokardiograficzną, a także ocenę IMT i rozchodzenia się fali tętna oraz inne pomiary naczyniowe metodą ultrasonograficzną.
Wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego obniżyły się odpowiednio o 15% i 9% w grupie indapamidu oraz o 17% i 10% w grupie hydrochlorotiazydu (p<0,05). Prędkości miokardialne (s’), a także parametry odkształcania podłużnego poprawiły się o 7% i 14% (p<0,05 dla obu parametrów) dla indapamidu, lecz nie zmieniły się w grupie hydrochlorotiazydu. Wczesne rozkurczowe prędkości (e’) zwiększyły się o 15% w grupie indapamidu, bez istotnej zmiany w grupie hydrochlorotiazydu. Natomiast frakcja wyrzucania i prędkości radialne nie zmieniły się istotnie w trakcie trwania eksperymentu. W odniesieniu do parametrów naczyniowych w grupie indapamidu podatność naczyniowa poprawiła się o 13-17%, natomiast pogorszyła się w grupie hydrochlorotiazydu (p<0,01 dla interakcji pomiędzy grupami). Reaktywność naczyniowa zależna od funkcji śródbłonka poprawiła się w grupie indapamidu o 24%, a pogorszyła się o 18% w grupie hydrochlorotiazydu (p<0,05 dla interakcji pomiędzy grupami). Podobnie parametr sprzężenia sercowo-naczyniowego poprawił się istotnie w grupie indapamidu (p<0,01 dla interakcji pomiędzy grupami).
W podsumowaniu autorzy stwierdzają, że po 6 miesiącach leczenia, u osób z nadciśnieniem i cukrzycą indapamid charakteryzował się korzystniejszym wpływem, w porównaniu z hydrocholorotiazydem, na parametry funkcji śródbłonka i podatności naczyniowej, a także zwiększał podłużne prędkości miokardialne. Wyniki tego badania wskazują na dodatkowe działanie naczynioprotekcyjne indampamidu, co może wpływać korzystnie na sprzężenie sercowo-naczyniowe.
Opracowane na podstawie: Internet / Październik 2014
Tomasz Rywik