Christianne L. Roumie i wsp – Association Between Intensification of Metformin Treatment With Insulin vs Sulfonylureas and Cardiovascular Events and All-Cause Mortality Among Patients With Diabetes LINK: JAMA 2014;311:2288
American Diabetes Association i European Association for the Study of Diabetes zalecają stosowanie metforminy jako leku pierwszego rzutu u chorych na cukrzycę. Często jednak osiągnięcie poziomu hemoglobiny glikozylowanej (HbA1c) nie przekraczającego 7% wymaga jednak dołączenia kolejnego leku. Brak jest jednak dowodów naukowych pozwalających jednoznacznie wskazać na przewagę któregokolwiek z pozostałych leków przeciwcukrzycowych jako dodatku do metforminy. Wiadomo jednak, że dołączenie insuliny pozwala na szybsze wyrównanie poziomów glikemii.
Autorzy analizy przedstawionej na łamach JAMA założyli więc, że dołączenie insuliny może zmniejszyć ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych w porównaniu z pochodnymi sulfonylomocznika. W retrospektywnej analizie uwzględniono chorych znajdujących się w bazach danych Veterans Health Administration oraz Medicare. Badana populacja była wyjściowo leczona metforminą a następnie metforminą z dodatkiem insuliny lub sulfonylomocznika. Na złożony punkt końcowy składały się zawały serca, udary i zgony z wszystkich przyczyn. W populacji 178 341 chorych leczonych wyjściowo metforminą w monoterapii u 2948 do leczenia dołączono insulinę a u 39 990 pochodne sulfonylomocznika. Za pomocą analizy podobieństw (propensity score) wyodrębniono 2436 chorych leczonych metforminą + insuliną oraz 12 180 chorych leczonych metforminą + pochodnymi sulfonylomocznika.
Mediana czasu obserwacji wyniosła 14 miesięcy. W tym okresie u chorych leczonych metforminą + insuliną vs metforminą + pochodnymi sulfonylomocznika odnotowano odpowiednio 172 vs 634 zdarzeń składających się na pierwotny punkt końcowy (42.7 vs 32.8 zdarzeń w przeliczeniu na 1000 osobo-lat; skorygowany iloraz ryzyka [HR], 1.30; 95%CI, 1.07-1.58; P =0.009). Liczba ostrych zawałów serca i udarów okazała się zbliżona (10.2 oraz 11.9 zdarzeń w przeliczeniu na 1000 osobo-lat; HR, 0.88; 95%CI, 0.59-1.30; P =0.52). Istotne różnice dotyczyły śmiertelności z wszystkich przyczyn (33.7 vs 22.7 zdarzeń w przeliczeniu na 1000 osobo-lat; skorygowany iloraz ryzyka HR, 1.44; 95%CI, 1.15-1.79; P = .001).
A zatem, wbrew oczekiwaniom autorów dołączenie insuliny okazało się być mniej korzystne od terapii pochodnymi sulfonylomocznika. Obserwacja ta wymaga dalszych badań dla ustalenia ewentualnych mechanizmów zwiększonego ryzyka.
Opracowane na podstawie: JAMA / 11 czerwca 2014
Magdalena Lipczyńska