P. Lopez-Jaramillo i wsp – The goal of blood pressure in the hypertensive patient with diabetes is defined: now the challenge is go from recommendations to practice LINK: Diabetology & Metabolic Syndrome 2014;6:31 (dostępny pełen tekst)
Na łamach Diabetology and Metabolic Syndrome omówiono współczesne podstawy leczenia nadciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę. Aktualne zalecenia opierają się na wielu latach obserwacji i porównaniu szeregu mechanizmów wpływających na wystąpienie późnych powikłań cukrzycy.
Kilka dekad prób klinicznych dotyczących leczenia hipoglikemizującego wskazuje, że terapia ta wywiera szczególnie korzystny wpływ na powikłania o charakterze mikroangiopatii. Mniej zaznaczony jest efekt prewencyjny w zakresie profilaktyki zawału mięśnia serca, miażdżycy tętnic kończyn dolnych czy też udarów mózgu. Brak wyraźnego wpływu leczenia hipoglikemizującego nie oznacza jednak, że hiperglikemia nie sprzyja tym powikłaniom.
O wiele większe znaczenie w prewencji powikłań o charakterze makroangiopatii przypisuje się natomiast leczeniu nadciśnienia tętniczego. Długotrwały spór, jak nisko redukować wartości ciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę, był przyczyną zaplanowania i wykonania szeregu badań klinicznych. Przez lata funkcjonował jednak standard, aby wartości ciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę obniżać <130/80 mm Hg. Ostatnio przeprowadzone próby kliniczne podważyły to założenie.
Przy nadmiernej redukcji ciśnienia skurczowego <115 mm Hg i rozkurczowego <70 mm Hg mogą z większą częstością występować takie powikłania jak zawał mięśnia serca czy niewydolność nerek. W niektórych badaniach obserwowano również zwiększone wskaźniki śmiertelności. Cytowane ostatnio badanie ACCORD nie potwierdziło dodatkowych korzyści z redukcji ciśnienia skurczowego <120 mm Hg. Jedynym wyjątkiem przy tym była istotna statystycznie redukcja częstości udarów mózgu.
W związku z powyższym celem leczenia nadciśnienia tętniczego proponowanym przez europejskie towarzystwa naukowe jest redukcja ciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę <140/90 mm Hg. Preferowanym połączeniem w terapii może być stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny z blokerami kanałów wapniowych. Zasadniczym problemem jest skuteczność terapii, która wymaga łączenia leków i aktywnych decyzji terapeutycznych – w praktyce klinicznej efektywność nie przekracza 50%.
Opracowane na podstawie: Internet / Marzec 2014
Marek Kowrach