Doesch A. i wsp pierwszy autor i wsp. – Heart rate reduction for 36 months with ivabradine reduces left ventricular mass in cardiac allograft recipients: a long-term follow-up study LINK: Drug Design, Development and Therapy 2013:7 1323 (dostępny pełen tekst)
Na łamach czasopisma Drug Design, Development and Therapy ukazała się praca oryginalna, której autorzy badali wpływ iwabradyny na częstość rytmu i masę lewej komory u osób po transplantacji serca.
Znana jest odwrotna korelacja pomiędzy częstością rytmu serca w spoczynku, a przewidywaną długością życia pacjenta. Tachykardia zatokowa jest częstym problemem, pojawiającym się u biorców przeszczepu serca. Wiąże się ona z trwałym odnerwieniem przeszczepu.
Iwabradyna, antagonista kanału If, wywiera wpływ na węzeł zatokowy, powodując zwolnienie częstości rytmu serca. Jest ona również pozbawiona ogólnosystemowych działań niepożądanych, występujących np. podczas terapii B-blokerami.
W opisywanym badaniu, przeprowadzonym na grupie 30 chorych, będących wyjściowo co najmniej 6 miesięcy po transplantacji serca, z objawową tachykardią zatokową, analizowano czynność serca w spoczynku, wskaźnik masy lewej komory (LVMI, left ventricular mass index) a także tolerancję i bezpieczeństwo zastosowania iwabradyny podczas 3 letniego okresu obserwacji. Wszyscy chorzy w momencie włączenia do badania mieli frakcję wyrzutową >60% oraz byli w I klasie NYHA.
W okresie badania, z analizy statystycznej wykluczono 3 pacjentów (10%), z powodu zaprzestania leczenia iwabradyną (u jednej osoby na życzenie pacjenta, u 2-ch z powodu wystąpienia nudności). Dalszą analizę prowadzono na 27 chorych. Średni wiek badanych wyniósł 53,3±11,3 lat, a czas od transplantacji 5,0±4,8 lat. Po 3 latach średnia dawka iwabradyny wynosiła 12,0±3,4 mg/dziennie, przy czym u 14 osób (51,9%) nie modyfikowano dawek w okresie badania. Powodem zmniejszania dawki (z inicjalnej 15mg/dobę) była bradykardia (u 12 pacjentów) oraz nudności (u 1 pacjenta) bez wskazań do odstawienia leku.
Stosując iwabradynę osiągnięto istotne statystycznie zwolnienie spoczynkowej częstości pracy serca (z 91,0±10,7 uderzeń na minutę w momencie włączenia do badania do 81,2±9,8 uderzeń na minutę po 3 latach; p=0,0006). Obserwowano także istotną redukcję LVMI (odpowiednio 104,3±22,7 g vs 93,4±18,4 g; p=0,002). Przez cały okres obserwacji parametry funkcji nerek, wątroby oraz parametry hematologiczne nie zmieniały się istotnie w badanej grupie, z wyjątkiem zmniejszenia dawki mykofenolanu mofetilu (odpowiednio 2,218.8±769,9 mg vs 1,763.4±545,7 mg po 3 latach obserwacji , p=0,007).
Autorzy podsumowują, iż iwabradyna okazała się lekiem skutecznym oraz bezpiecznym u stabilnych klinicznie pacjentów po przeszczepieniu serca. Potencjalnie, ma ona korzystny długoterminowy wpływ na remodeling lewej komory u tych pacjentów.
Opracowane na podstawie: Internet / Listopad 2013
Łukasz Jankowski