Kate E. A. Saunders i wsp – New Approaches in the Treatment of Bipolar Depression LINK: Curr Top Behav Neurosci 2013;14:291 (dostępny pełen tekst)
Na łamach Current Topics in Behavioral Neurosciences ukazała się praca Kate E. A. Saunders wsp. dotycząca aktualnych trendów w leczeniu depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej.
Schorzenie to ma przebieg wieloletni i charakteryzuje się okresami obniżonego i podwyższonego nastroju. Pacjenci z chorobą dwubiegunową znacznie częściej cierpią z powodu depresji niż manii. Depresja odpowiedzialna jest za większość objawów chorobowych i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem samobójstwa.
Leczenie choroby dwubiegunowej różni się od terapii nawracającej depresji, ponieważ skuteczność konwencjonalnych leków przeciwdepresyjnych nie jest potwierdzona. Nadal nie wiadomo, czy wyniki badań dotyczących leczenia depresji mogą być ekstrapolowane na terapię pacjentów w fazie depresji choroby dwubiegunowej. W przypadku, gdy leki przeciwdepresyjne lub inne leki w monoterapii są nieskuteczne, zaleca się postępowanie takie jak w przypadku depresji opornej na leczenie.
Istnieją dowody na skuteczność kilku grup leków – przeciwpadaczkowych, lamotryginy, neuroleptyków atypowych i kwetiapiny. Także lit może przynosić korzyść w zapobieganiu nawrotom depresji, a jego stosowanie wiąże się ze znacząco mniejszym ryzykiem zachowań samobójczych. Kwas walproinowy może być skuteczniejszy niż lit w zapobieganiu nawrotom fazy depresyjnej u tych chorych, którzy wcześniej odpowiedzieli na lek podczas fazy maniakalnej. Wykazano także słabą skuteczność olanzapiny oraz jej połączenia z fluoksetyną.
Prowadzone są badania nad kilkoma innymi lekami: agonistami dopaminy (pramipeksol, stosowany w chorobie Parkinsona) , preparatami modulującymi receptor glutaminergiczny (ketamina) czy antyoksydantami. Rola tych środków jest jednak nadal niepotwierdzona. Wykazano także pewną skuteczność agomelatyny i modafinilu.
Niejasności dotyczące leczenia depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej powodują, że terapia powinna być spersonalizowana. Istotną rolę odgrywa psychoterapia, która powinna być dopasowana do potrzeb pacjenta i jego rodziny. Dostępne są różne metody lecznicze, jednak niewiele jest rekomendacji dotyczących postępowania u indywidualnego pacjenta.
Opracowane na podstawie: Internet / Sierpień 2013
Magdalena Wiśniewska