Asli Goker i wsp – Postpartum Depression: Is Mode of Delivery a Risk Factor? LINK: Obstetrics and Gynecology 2012 online (dostępny pełen tekst)
Na łamach Obstetrics and Gynecology ukazała się praca Asli Gokera i wsp. dotycząca depresji poporodowej (postpartum depression, PPD).
Jednostka ta jest powszechnym problemem zdrowotnym w krajach rozwiniętych. Występuje z częstością 7,6-36% w zależności od regionu świata, populacji badanej oraz zastosowanych metod diagnostycznych. Według klasyfikacji DSM PPD definiuje się jako co najmniej pięć z następujących objawów trwających co najmniej dwa tygodnie: bezsenność/nadmierna senność, spowolnienie lub pobudzenie psychoruchowe, zmęczenie, zmiana apetytu, poczucie bezradności lub winy, spadek koncentracji, myśli samobójcze.
Objawy zaczynają się w ciągu czterech tygodni po porodzie i mogą trwać do roku. Dotychczas opisane czynniki ryzyka to złe relacje z partnerem, depresja przed zajściem w ciążę, choroba dziecka, niski status socjoekonomiczny, niski poziom wykształcenia, niechciana ciąża, otyłość, PPD w wywiadzie i dolegliwości somatyczne. Właściwe rozpoznanie PPD jest bardzo istotne, ponieważ może mieć odległe skutki zarówno dla matki, jak i dla dziecka. Matki z depresją częściej przestają karmić piersią, a zaburzony kontakt matka-dziecko może skutkować zaburzeniami rozwoju umysłowego i emocjonalnego.
Autorzy badania z Turcji oceniali, czy sposób prowadzenia porodu ma wpływ na ryzyko PPD. Do analizy włączono 318 kobiet. Wcześniej wykryte przypadki zaburzeń rozwoju płodu, porody przedwczesne, poronienia i pacjentki wymagające intensywnego nadzoru nie zostały włączone do badania. Informacje o pacjentkach zostały zebrane podczas pobytu w szpitalu i następnie po sześciu tygodniach od porodu przy wykorzystaniu Edinburgh postnatal depression scale (EPDS).
Depresję poporodową stwierdzono u 31,4% badanych. Nie wykazano różnic pomiędzy wynikami EPDS w zależności od wieku, poziomu wykształcenia, tego, czy ciąża była planowana, lęku przed porodem, płci dziecka, struktury rodziny i dochodu (p>0,05). Te pacjentki, które miały wymioty podczas ciąży, depresję w wywiadzie i nie pracowały miały istotnie wyższe wyniki w skali EPDS. Sposób porodu (poród drogami natury, elektywne lub ratunkowe cięcie cesarskie) nie miał wpływu na wynik EPDS.
Podsumowując, lekarze powinni zwracać uwagę na objawy PPD, zwłaszcza u kobiet niepracujących, z wymiotami ciężarnych i depresją w wywiadzie. Wczesne użycie skali EPDS może pozwolić na wcześniejsze rozpoznanie i leczenie PPD.
Opracowane na podstawie: Internet / Grudzień 2012
Magdalena Piątkowska