A. Grey i M. J. Bolland – The effect of treatments for osteoporosis on mortality LINK: Osteoporos Int 2012 online
Każdy lekarz praktyk wie, że częstość złamań rośnie wraz z wiekiem. Konsekwencje złamań osteoporotycznych wykraczają poza niesprawność ruchową, wiadomo bowiem, że np. w pierwszym roku po złamaniu szyjki kości udowej wyraźnie rosną wskaźniki śmiertelności.
Wśród osób w podeszłym wieku wiele interwencji farmakologicznych zmniejsza ryzyko złamań osteoporotycznych, ale nie wiadomo czy interwencje te redukują również śmiertelność całkowitą. Wyniki analizy poświęconej temu problemowi przedstawiono w artykule przeglądowym publikowanym na łamach Osteoporosis International.
Dane z obserwacyjnych badań epidemiologicznych przeprowadzonych w Szwecji wskazują, że 23% spośród dokonanych złamań proksymalnej części kości udowej wpływa bezpośrednio lub pośrednio na ryzyko zgonu. W innym z badań zasugerowano, że złamania odpowiadają za 13-14% ryzyka zgonu przypisanego populacji (Population attributable risk of death).
Czy przy takich wskaźnikach epidemiologicznych można liczyć, że terapia przeciwosteoporotyczna zredukuje śmiertelność? Powyższą możliwość potwierdziło kilka badań kohorotwych, w którym aktywna terapia w porównaniu do braku terapii wiązała się ze śmiertelnością mniejszą o 24-66%. Nie ustalono jednoznacznie zdarzeń klinicznych, które odpowiadają za redukcję zgonów. Sambrook i wsp. odnotowali nieznamienną statystycznie redukcję zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych i infekcyjnych. Badanie Dubbo wskazuje, że terapia bisfosfonianami może redukować śmiertelność sercowo-naczyniową.
W badaniach randomizowanych terapia zolendronianem u osób powyżej 75 roku życia po złamaniu szyjki kości udowej w perspektywie około 2-letniej zmniejszyła liczbę zgonów w porównaniu do placebo o 28%, osiągając poziom istotności statystycznej. Metaanaliza wielu badań z udzialem łącznie ponad 33000 pacjentów wskazuje, że względna redukcja zgonów w leczeniu osteoporozy może wynosić około 11%. Zgodnie z wynikami innych analiz redukcja zgonów w populacji zwiększonego ryzyka wynosi 7 na 1000 pacjentolat leczenia.. Większe korzyści odnoszą osoby bardziej schorowane.
Nie są jasne mechanizmy tego korzystnego wpływu. Nie zależy on tylko od wpływu na powtórne złamanie, ale również od wpływu na procesy zapalne, immunologiczne, a także na funkcję śródbłonka. Przy decyzji o wprowadzeniu leków w terapii osteoporozy należy zatem uwzględnić również omówione powyżej korzyści.
Opracowane na podstawie: Internet / październik 2012
Marek Kowrach