Hermes Florez i wsp – Beyond the Obesity Paradox in Diabetes. Fitness, Fatness, and Mortality LINK: JAMA 2012;308:619
Częstość występowania cukrzycy wzrasta na całym świecie. Prawie 26 milionów dorosłych Amerykanów ma cukrzycę, a 79 milionów – stan przedcukrzycowy. Ocenia się, że do 2050 roku na cukrzycę w USA zachoruje 50 milionów ludzi. Ponad jedna trzecia dorosłych Amerykanów jest otyła, co jest czynnikiem ryzyka cukrzycy i innych chorób przewlekłych, w tym sercowo-naczyniowych.
Pomimo znanej roli otyłości w rozwoju innych chorób towarzyszących, nadwaga może wiązać się z pewnymi korzyściami zdrowotnymi – wykazano np., że otyli pacjenci z już rozpoznanymi chorobami układu krążenia mieli lepsze rokowanie niż chorzy o prawidłowej masie ciała. Zostało to nazwane „paradoksem otyłości”.
Na łamach JAMA ukazał się edytorial Hermesa Floreza i wsp. poświęcony relacji pomiędzy wielkością indeksu masy ciała (BMI) a zaburzeniami metabolicznymi i rokowaniem sercowo-naczyniowym. Publikacja dostarcza wartościowych informacji na temat ryzyka zgonu chorych „metabolicznie otyłych, z prawidłową masą ciała” (MONW, metabolically obese normal-weight). Pomimo prawidłowego BMI osoby te mają hiperinsulinemię, oporność na insulinę, hipertrójglicerydemię oraz predyspozycję do wystąpienia cukrzycy typu 2 i choroby wieńcowej. Co istotne, w populacji amerykańskiej 23,5% dorosłych z prawidłowym BMI ma zaburzenia metaboliczne.
Przyczynkiem do prezentowanego wyżej w skrócie komentarza Florez i wsp. stała się praca Carnethona i wsp., którzy wykazali, że pacjenci z prawidłową masą ciała w momencie rozpoznania cukrzycy mają wyższy wskaźnik śmiertelności niż chorzy z otyłością lub nadwagą w momencie rozpoznania cukrzycy (284,8/10000 osobolat vs 152,1/10000 osobolat). W badaniu stwierdzono też, że śmiertelność z powodu chorób układu sercowo-naczyniowego jest niższa u osób wysokim BMI i dobrą wydolnością fizyczną niż o osób z prawidłowym BMI i niską wydolnością fizyczną.
A zatem, jak bezpośrednio wynika z publikowanych danych, chorych z cukrzycą typu 2, zwłaszcza u pacjentów z MONW, należy zachęcać do aktywności fizycznej i tym samym zwiększania masy mięśniowej.
Opracowane na podstawie: JAMA / 8 sierpnia
Magdalena Piątkowska