N. Yakubovich i H.C. Gerstein – Is regression to normoglycaemia clinically important? LINK: Lancet 2012;379:2216
Na łamach The Lancet w komentarzu redakcyjnym poruszono zagadnienie normalizacji glikemii u osób z uprzednio rozpoznanym stanem przedcukrzycowym (upośledzona tolerancja glukozy, nieprawidłowa glikemia na czczo). Czy cofnięcie się zmian o charakterze dysglikemii jest jedynie obserwowaną fluktuacją metabolizmu, czy oznacza jednocześnie redukcję ryzyka rozwoju cukrzycy i powikłań zaburzeń metabolizmu, w tym sercowo-naczyniowych?
Autorzy odpowiedzi na powyższe pytanie szukają w opublikowanym w tym samym numerze czasopisma badaniu. Dotyczyło one przedłużonej obserwacji uczestników Diabetes Prevention Programme. Wśród osób, u których w początkowym okresie badania przynajmniej raz odnotowano regresję do prawidłowego testu tolerancji glukozy ryzyko rozwoju cukrzycy malało w trakcie przedłużonej obserwacji o 56%. Zależność ta była obserwowana we wszystkich podgrupach: placebo, metforminy, intensywnej modyfikacji stylu życia.
Dane pochodzące z dotychczas przeprowadzonych badań u osób ze stanem przedcukrzycowym (DPP, CANOE, STOP-NIDDM i inne) wskazują, że regresja w grupie placebo do normoglikemii stwierdzana jest u od 2 do 5 na 10 badanych. Aktywna terapia w postaci modyfikacji stylu życia, leczenia metforminą, glitazonem, akarbozą istotnie zwiększała szansę takiej remisji o 25-70%.
Z podobną sytuacją można się spotkać w przypadku świeżo wykrytej cukrzycy typu 2. Jej intensywne leczenia na samym początku za pomocą doustnych leków przeciwcukrzycowych lub insuliny może spowodować długotrwałą remisję zaburzeń metabolizmu glukozy. Taka remisja może oznaczać mniej powikłań o charakterze retinopatii, nefropatii oraz chorób układu sercowo-naczyniowego. Nieznane są wszystkie czynniki, które decydują o wystąpieniu takiej remisji zaburzeń metabolizmu glukozy. Ich pełne rozpoznanie ma duże praktyczne znaczenie, wymaga jednak dalszych prac.
Opracowane na podstawie: Lancet / 16 czerwca 2012
Marek Kowrach