H.V. Hansen i wsp – The effects of centralised and specialised intervention in the early course of severe unipolar depressive disorder: a randomised clinical trial LINK: PLoS ONE 2012;7:e32950 (dostępny pełen tekst)
Na łamach PLoS One (publikacji Public Library of Science) autorzy z Danii zaprezentowali wyniki przeprowadzonego przez nich badania klinicznego porównującego dwa modele leczenia ciężkiej depresji na wczesnym etapie choroby.
Do badania wybrano 268 pacjentów z chorobą afektywną jednobiegunową hospitalizowanych z jej powodu po raz pierwszy (większość badanych), drugi lub trzeci. Średni wiek badanych wynosił ~38 lat. Chorych po wstępnym okresie hospitalizacji randomizowano do terapii scentralizowanej i skojarzonej (równocześnie prowadzona farmakoterapia i psychoterapia) bądź też do standardowej opieki psychiatrycznej (w grupie kontrolnej).
Istotną cechą interwencji w grupie badanej było zintegrowane prowadzenie w jednym przyklinicznym ośrodku psychoterapii grupowej i indywidualnej wraz z intensywnie nadzorowaną terapią farmakologiczną. Pierwotnym punktem końcowym była konieczność następnej hospitalizacji z powodu nawrotu depresji. Kolejnymi punktami, które oceniano w rocznej obserwacji licząc od momentu hospitalizacji były: nasilenie objawów depresyjnych, współistnienie objawów hipomaniakalnych, rodzaj stosowanych leków oraz satysfakcja z leczenia. Obserwację prowadzono do 2010 roku, a analiza objęła maksimum pięć lat.
Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w ryzyku następnej hospitalizacji w grupie objętej interwencją i grupie objętą postępowaniem standardowym. Ocenione po roku, na podstawie kwestionariuszy, nasilenie objawów depresyjnych było podobne w obu porównywanych modelach leczenia. Nie stwierdzono różnicy w występowaniu objawów hipomanii, jednak częstość stosowania leków stabilizujących nastrój była istotnie większa w grupie scentralizowanej. Chorzy z tej grupy w odniesieniu do grupy standardowej odczuwali również większą satysfakcję z leczenia.
Autorzy w ostatecznej konkluzji wskazują na brak przewagi skuteczności zintensyfikowanego i skojarzonego leczenia depresji w początkowych jej okresach, w porównaniu z opieką standardową. Nie wykluczają, że takie postępowanie przyniosłoby korzyści kliniczne w ściślej zdefiniowanej grupie, np. z depresją ciężką, przewlekłą, z co najmniej dwiema uprzednimi hospitalizacjami.
Opracowane na podstawie: Internet / Marzec 2012
Marek Kowrach