J. J. Brugts i wsp – Individualised therapy of angiotensin converting enzyme (ACE) inhibitors in stable coronary artery disease: overview of the primary results of the PERindopril GENEtic association (PERGENE) study LINK: Neth Heart J 2012;20:24 (dostępny pełen tekst)
Do niedawna stosunkowo niewiele uwagi poświęcano badaniom farmakogenetycznym inhibitorów ACE. Tymczasem na reakcję chorego na leczenie ACEI może wpływać kilka czynników genetycznych: 1) czynniki odpowiedzialne za różnice we wchłanianiu leku i jego klirensie metabolicznym – to, w przypadku inhibitorów ACE, stosunkowo słabo poznana problematyka, 2) czynniki genetyczne bezpośrednio związane ze szlakiem farmakodynamicznym, na który leki te wpływają, takim jak np. układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAAS), czy szlak bradykininy, które zostały poznane nieco lepiej.
Zmienność genów RAAS i powiązanych z nimi systemów może wpływać na procesy miażdżycowe a tym samym na różnice w osobniczej wrażliwości na przeciwmiażdżycowe działanie inhibitorów ACE. Profilowanie farmakogenetyczne mogłoby dopomóc w optymalizacji korzyści płynących z leczenia i ograniczyć liczbę chorych leczonych niepotrzebnie.
Badanie PERindopril GENEtic association study (PERGENE) stanowi dużą farmakogenetyczną subanalizę badania EUROPA, mającą na celu ocenę możliwości zastosowania profilowania farmakogenetycznego. Na łamach Netherands Heart Journal przedstawiono najważniejsze wyniki PERGENE dotyczące czynników genetycznych determinujących korzyści leczenia i reakcję ciśnienia tętniczego u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową.
Autorzy PREGENE założyli, że polimorfizm genetyczny RAAS i szlaku kininogen–kallikreina–bradykinina wpływa na korzyści płynące ze stosowania inhibitorów ACE. Za podstawowy cel końcowy przyjęto ocenę interakcji pomiędzy czynnikami genetycznymi a efektami stosowania ACEI w obserwacji klinicznej.
Wykazano, że profil farmakogenetyczny pozwalał identyfikować osoby reagujące i nie reagujące na leczenie peryndoprylem. Odnotowano relatywną oporność na inhibitory ACE osób posiadających niekorzystne allele receptorów AT1 oraz BK1. Obserwacje poczynione w PERGENE dają podstawę aby sądzić, iż trzech na czterech chorych ze stabilną chorobą wieńcową (uczestników EUROPA) odnosiło wyższe korzyści z leczenia inhibitorem ACE, a jeden na czterech na leczenie nie reagował (nor-responder).
Opracowany przez autorów profil farmakogenetyczny pozwolił wyodrębnić kategorie chorych z <3 oraz ≥3 niekorzystnymi allelami. O ile w pierwszej z grup relatywna redukcja ryzyka wyniosła 33% (HR 0.67; 95% CI 0.56–0.79) o tyle w drugiej ryzyko zwiększyło się o 26% (HR 1.26; 95% CI 0.97–1.67). Niestosowanie leku w tej ostatniej grupie mogłoby znacząco ograniczyć koszty opieki zdrowotnej i zwiększyć wskaźniki skuteczności leku.
Opracowane na podstawie: Internet / Styczeń 2012
Magdalena Lipczyńska