Christine M. Albert – Sudden Cardiac Death Risk Prediction Challenging the Status Quo LINK: Arch Intern Med 2011;171:1710
Na łamach Archieves of Internal Medicine ukazał się komentarz Christine M. Albert dotyczący pracy Deo i wsp. poświęconej ocenie ryzyka nagłego zgonu sercowego (sudden cardiac death, SCD).
W ciągu ostatnich dekad dokonał się duży postęp w pierwotnej i wtórnej prewencji choroby wieńcowej (coronary heart disease, CHD), skutkujący zmniejszeniem śmiertelności. Proporcja nagłych zgonów spowodowanych CHD wydaje się jednak wzrastać pomimo postępu w terapii CHD i coraz powszechniejszego stosowania wszczepialnych kardiowerterów – defibrylatorów. Ten niekorzystny trend jest konsekwencją braku możliwości właściwego zidentyfikowania chorych zagrożonych zgonem z powodu letalnej arytmii komorowej i trudności w rozpowszechnieniu strategii prewencji SCD u wszystkich chorych z grup ryzyka.
Aktualnie prewencja pierwotna SCD polega na stratyfikacji ryzyka opartego na frakcji wyrzutowej (ejection fraction, EF) lewej komory i stopniu zaawansowania zastoinowej niewydolności serca. ICD wszczepia się w przypadku EF poniżej 35% u chorych z niewydolnością serca w II/III klasie według NYHA. Metoda ta ma kilka ograniczeń. Po pierwsze, chorzy z zatrzymaniem akcji serca najczęściej nie mają obniżonej EF, a ponad 50% z nich nie ma rozpoznanej choroby serca. Po drugie, opłacalność ekonomiczna i korzyść ze zmniejszenia śmiertelności po wszczepieniu ICD jest limitowana występowaniem zgonów sercowych z innych przyczyn. W związku z tym istnieje potrzeba wprowadzenia innych metod oceny ryzyka arytmii i strategii prewencji, która mogłaby być stosowana w większej populacji chorych.
Praca Deo i wsp. przedstawia wyniki analizy czynników predykcyjnych SCD w grupie 2763 kobiet w wieku pomenopauzalnym włączonych do badania Estrogen/progestin Replacement Study. Podczas obserwacji trwającej 6,8 lat roczny wskaźnik SCD definiowanej jako zgon w ciągu godziny od wystąpienia objawów wynosił 0,79% w całej grupie. Badacze określili skalę ryzyka zawierającą standardowe, łatwe do określenia dane kliniczne oraz czynniki mające związek ze stylem życia. Ostateczny model zawierał zawał serca, niewydolność serca, niewydolność nerek, migotanie przedsionków, cukrzycę, aktywność fizyczną i spożycie alkoholu.
Autorzy oceniali, czy połączenie tych czynników może pomóc w predykcji SCD. Kobiety z trzema lub więcej czynnikami ryzyka miały ryzyko SCD 2,9% w porównaniu do 0,34% u kobiet bez żadnego czynnika ryzyka. Badanie Deo i wsp. to istotny krok naprzód w kierunku przyszłych badań czynników predykcyjnych SCD w dużej populacji. Podobne algorytmy powinny stać się przedmiotem oceny w randomizowanych próbach klinicznych.
Opracowane na podstawie: Jama Internal Medicine / 24 października 2011
Magdalena Piątkowska