E.P. Vamos i wsp – Association of practice size and pay-for-performance incentives with the quality of diabetes management in primary care LINK: CMAJ 2011;183:e809 (dostępny pełen tekst)
Na łamach CMAJ przedstawiono ważny problem związany z organizacją opieki medycznej – wpływ wielkości praktyki ogólnolekarskiej na jakość opieki medycznej.
Sugeruje się, że większe praktyki mogą być lepiej wyposażone i przystosowane do opieki nad osobami z przewlekłymi schorzeniami. W Wielkiej Brytanii 53% praktyk lekarskich tworzone jest przez 3 lub mniej lekarzy, a w Stanach Zjednoczonych 30% praktyk lekarskich to praktyki jednoosobowe.
Odpowiednie bazy danych praktyk medycznych dostępne są w Wielkiej Brytanii w ramach General Practice Research Database. Wprowadzenie w 2004 roku w publicznej służbie zdrowia zasady „płaca za wyniki leczenia” (pay for performance), skłoniło do weryfikacji powyższej hipotezy.
W pracy przedstawionej w artykule porównano skuteczność opieki medycznej prowadzonej nad 154 945 chorymi na cukrzycę w 422 praktykach ogólnolekarskich. Okres analizy obejmował lata 1997-2005.
W omawianym czasie obserwowano stałą poprawę jakości opieki medycznej wśród chorych na cukrzycę, niezależnie od wielkości praktyki medycznej. Wprowadzenie zasady wynagrodzenia za osiągnięte rezultaty zwiększyło tempo poprawy wskaźników skuteczności leczenia nadciśnienia tętniczego i hiperlipidemii. W przypadku HbA1c tempo poprawy osiągania celów leczniczych było wyraźnie mniejsze.
O ile zmiana sposobu wynagradzania miała wpływ na jakość terapii, o tyle wielkość praktyki medycznej na skuteczność leczenia nadciśnienia tętniczego, hiperlipidemii i hiperglikemii u chorych na cukrzycę wpływu takiego nie miała. Zachęcanie do konsolidacji praktyk dla poprawy jakości świadczonych usług medycznych nie ma zatem, w świetle uzyskanych wyników, pełnego uzasadnienia – jakość opieki diabetologicznej w małych i dużych praktykach lekarskich jest podobna.
Opracowane na podstawie: Canadian Medical Associaton Journal / 6 września 2011
Marek Kowrach