Allan H. Young i wsp – Detection of bipolar disorder LINK: Br J Psychiatry 2011;199;3
Na łamach British Journal of Psychiatry ukazał się edytorial Allana H. Younga dotyczący rozpoznawania zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.
Zaburzenia nastroju stanowią 12% wszystkich chorób i stanowią duży problem jednostkowy, społeczny i ekonomiczny. Do tej grupy schorzeń zaliczamy zaburzenie depresyjne nawracające (jednobiegunowe) oraz zaburzenia dwubiegunowe, przy czym epizody dużej depresji (występujące w obu przypadkach) są najczęstszym zaburzeniem nastroju.
Wśród chorób afektywnych dwubiegunowych wyróżnia się typ I i II oraz spektrum zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Różnicowanie typów odbywa się na podstawie ciężkości objawów – mania jest charakterystyczna dla typu I, hipomania dla typu II i spektrum zaburzeń dwubiegunowych, jednak w tym ostatnim nie występują duże epizody depresyjne.
Rozróżnienie między zaburzeniami dwubiegunowymi a depresją bywa często trudne i jest przedmiotem dyskusji od końca XIX wieku. Według aktualnej klasyfikacji DSM –IV choroba afektywna dwubiegunowa jest rozpoznawana, gdy u chorego występuje przynajmniej jeden epizod manii lub hipomanii, a zwykle również nawracające epizody dużej depresji. W chorobie dwubiegunowe w obrazie klinicznym epizodu depresji może wystąpić psychoza, dobowe wahania nastroju i hipersomia – częściej niż w przypadku zaburzeń jednobiegunowych. W związku z tym klinicyści powinni zwracać uwagę na objawy depresji potencjalnie związane z chorobą afektywną dwubiegunową.
Jest to istotne, ponieważ zgodnie z analizą Smitha i wsp., 21,6% pacjentów z rozpoznaniem zaburzenia depresyjnego może w rzeczywistości mieć nierozpoznaną chorobę afektywną dwubiegunową. Podprogowe cechy zaburzeń dwubiegunowych są relatywnie częste u chorych z pierwotnym rozpoznaniem depresji i są związane z cięższym przebiegiem choroby oraz gorszą jakością życia i funkcjonowania społecznego.
Niewłaściwe rozpoznanie choroby dwubiegunowej jako zaburzenia depresyjnego może prowadzić do rozpoczęcia monoterapii lekiem przeciwdepresyjnym, co prowadzi do gorszych wyników leczenia i wiąże się z ryzykiem indukowanych lekami zaburzeń nastroju. Właściwe rozpoznawanie zaburzeń dwubiegunowych jest więc istotne i stosunkowo proste przy użyciu metod takich jak ankiety Hypomania Chechlist (HCL-32) i Bipolar Spectrum Diagnostic Scale (BSDS), którymi posłużyli się Smith i wsp.
Opracowane na podstawie: British Journal of Psychiatry / Lipiec 2011
Magdalena Piątkowska