J. L. Gross i wsp – Effect of antihyperglycemic agents added to metformin and a sulfonylurea on glycemic control and weight gain in type 2 diabetes: a network meta-analysis LINK: Ann Intern Med. 2011;154:672 (dostępny pełen tekst)
Na łamach Annals of Internal Medicine zaprezentowano porównanie skuteczności dołączenia trzeciego leku hipoglikemizującego do tradycyjnego schematu leczenia opartego na skojarzonym leczeniu metforminą i pochodną sulfonylomocznika.
Autorzy przeszukując dostępne i wiarygodne medyczne bazy badań do dalszej analizy wybrali randomizowane próby klinicznie, w których do wspomnianego schematu dwuskładnikowego dołączono inhibitor alfa glukozydazy, leki z grupy tiazolidinedionów, agonistów receptorów GLP-1, inhibitorów DPP IV lub insulinę. W części badań punktem odniesienia było placebo, a w części badan porównywano dwa leki hipoglikemizujące. W przypadku insuliny większość schematów opierała się o jej długodziałające postacie ( w tym analogi), w dwóch stosowano mieszanki insulin.
W ten sposób zebrano 18 badań, w których 4535 osób z cukrzycą typu 2, leczonych metforminą i pochodną sulfonylomocznika obserwowano przez okres 24-52 tygodni po dodaniu trzeciego leku hipoglikemizującego. W porównaniu do placebo wszystkie analizowane leki hipoglikemizujące powodowały istotną redukcję poziomów hemoglobiny glukozylowanej, która wyniosła dla akarbozy 0,6%, dla insuliny 0,71%, dla tiazolidinedionów 1,15%, dla agonistów GLP-1 1,04% i inhibitorów DPP-IV 0,89% (należy mieć na uwadze, że badania dotyczyły różniących sie grup pacjentów).
W bezpośrednich porównaniach skuteczność hipoglikemizująca badanych leków okazała się podobna. Jedynie w analizie łącznej nieinsulinowe formy leczenia wiązały się z wyższym poziomem hemoglobiny glukozylowanej (średnio o 0,29%) niż leczenie insuliną. Leczenie insuliną i pochodnymi tiazolidinedionów wiązało się z przyrostem masy ciała, natomiast akarboza i agoniści receptorów GLP-1 sprzyjały redukcji masy ciała. Insulina dwukrotnie częściej wywoływała incydenty ciężkiej hipoglikemii.
Uzyskane dane potwierdzają zatem porównywalną skuteczność różnych leków hipoglikemizujących jako leków trzeciego rzutu dołączanych do klasycznego schematu terapii metforminą i pochodnymi sulfonylomocznika. Przy wyborze konkretnego preparatu należy uwzględniać choroby współtowarzyszące, konieczność redukcji masy ciała oraz ryzyko hipoglikemii.
Opracowane na podstawie: Annals of Internal Medicine / 16 maja 2011
Marek Kowrach