Pascale Chavassieux i wsp – Strontium Ranelate Superior to Bisphosphonate for Bone Formation in Postmenopausal Osteoporosis: Presented at ECCEO LINK: European Congress on Osteoporosis & Osteoarthritis ECCEO
Strontu ranelinian i alendronian są skutecznymi lekami w terapii osteoporozy, różniącymi się mechanizmami działania. W badaniach przedklinicznych wykazano, że strontu ranelinian działa zarówno na proces kościotworzenia jak i resorpcj kostnej, podczas gdy alendronian jest silnym lekiem przeciwresorpcyjnym. Omawiane badanie jest największym dotychczas porównaniem histomorfometrycznym działania obu leków na proces formowania się kości.
Do wieloośrodkowej, międzynarodowej, randomizowanej próby klinicznej w warunkach podwójnie ślepej próby włączono 268 pacjentek w wieku pomenopauzalnym z osteoporozą. U badanych wykonano biopsję kości biodrowej w momencie włączenia do badania oraz po 6 i 12 miesiącach podawania strontu ranelinianu (2 g/dobę) lub alendronianu (70 mg/tydzień). Pierwszorzędowym punktem końcowym badania była średnia różnica powierzchni zmineralizowanej (wyrażona jako odsetek powierzchni kości, MS/BS – mineralizing surface/ bone surface). Drugorzędowymi punktami końcowymi były parametry histomorfometryczne: szybkość tworzenia kości (BFR, bone formation rate) oraz szybkość mineralizacji (MAR, mineral apposition rate).
Wyjściowa charakterystyka obu grup była podobna (wiek średnio ok. 64 lata, wskaźnik gęstości kości T-score : -2,90-2,98, czas od menopauzy ok. 16 lat.). Po 6 miesiącach obserwacji wskaźniki MS/BS wynosiły odpowiednio: 2.94% w grupie strontu ranelinianu oraz 0.20% w grupie alendronianu, co dawało istotną statystycznie różnicę między grupami = 2.73% (P<0.001). Różnica ta rosła do 4.65% (P<0.001) po 12 miesiącach.
Podobne statystycznie istotne różnice na korzyść strontu ranelinianu po 6 i 12 miesiącach obserwowano w odniesieniu do wskaźników BFR i MAR. Obie metody leczenia uznano za dobrze tolerowane.
Jak podkreślają autorzy w konkluzji, w dużym badaniu histomorfometrycznym wykazano, że strontu ranelinian ma znacznie silniejsze działanie na proces formowania się kości niż alendronian, a efekt ten ulega wzmocnieniu po 12 miesiącach obserwacji.
Najnowsze wyniki badań prezentowane 24 marca 2011 na Kongresie ECCEO w Walencji dowodzą że strontu ranelinian pozwala odbudowywać tkankę kostną u pacjentek z osteoporozą pomenopauzalną, co leży u podstaw jego skuteczności w zapobieganiu złamaniom kregów i pozakręgowych
Opracowane na podstawie: Internet / 24 marca 2011
Marcin Sokołowski