S.L. Hardoon i wsp – Is the recent rise in type 2 diabetes incidence from 1984 to 2007 explained by the trend in increasing BMI? LINK: Diabetes Care 2010;33:1494
Obserwowany w ostatnich latach wzrost zapadalności na cukrzycę typu 2 m.in. w USA i Wielkiej Brytanii powiązany jest ze wzrastającym rozpowszechnieniem nadwagi i otyłości. Nie wiadomo jednak, w jakim zakresie wzrost wagi ciała wpływa na wskaźniki zapadalności na cukrzycę.
Na łamach Diabetes Care przedstawiono wyniki prospektywnej obserwacji w ramach projektu British Regional Heart Study, w którym na przestrzeni 24 lat (od 1984 roku do 2007 roku) oceniono zapadalność na cukrzycę typu 2 w grupie 6460 mężczyzn wyjściowo w wieku 45-65 lat. W omawianym okresie ryzyko zachorowania na cukrzycę wzrosło 2,33 krotnie, a wzrost zapadalności w 25.9% spowodowany był obserwowanym w latach 1984-1999 przyrostem BMI (o 1,42 kg/m2).
Uzyskane informacje z jednej strony potwierdzają znaczący udział otyłości w powstawaniu cukrzycy typu 2, a z drugiej pokazują, że nie ma on dominującego wpływu na wskaźniki zapadalności. Pozostałą część wzrostu zapadalności na cukrzycę typu 2 można przypisać zmniejszonej aktywności fizycznej, a także nieprawidłowej diecie charakteryzującej się redukcją spożycia błonnika.
Jednym z wymienianych przez autorów pracy powodów braku decydującego wpływu otyłości na cukrzycę jest jej ocena za pomocą BMI, a nie np. obwodu talii, który precyzyjniej określa nadmiar aktywnej metabolicznie tkanki tłuszczowej. Niezależnie jednak jak zmierzymy ilość tkanki tłuszczowej i jakie znaczenie w rozwoju cukrzycy przypiszemy otyłości, prewencja zaburzeń przemian węglowodanów powinna opierać się na interwencji o charakterze wieloczynnikowym.
Opracowane na podstawie: Diabetes Care / lipiec 2010
Marek Kowrach