Richard J Schilling – Cardioversion of atrial fibrillation: the use of antiarrhythmic drugs LINK: Heart 2010;96:333
Na łamach The Heart opublikowano krótki artykuł przeglądowy poświęcony farmakologicznej kardiowersji migotania przedsionków. Omówiono w nim zastosowanie poszczególnych grup leków antyarytmicznych do kardiowersji migotania przedsionków i utrzymania rytmu zatokowego.
Część szczegółową poprzedzono przypomnieniem, że w dużych wieloośrodkowych badaniach klinicznych nie wykazano przewagi strategii postępowania polegającej na kontroli rytmu (stosowanie leków antyarytmicznych i kardiowersji prądem stałym) nad strategią kontroli częstości akcji serca – w odniesieniu do ogólnej liczby powikłań i zgonów. W praktyce oznacza to, że zabiegi przywracania rytmu zatokowego należy ograniczyć do grupy chorych objawowych pomimo właściwej kontroli częstości akcji serca.
W krótkotrwałym migotaniu przedsionków (<24 godzin) z powodzeniem można stosować flekainid, zachowując jednak szczególną ostrożność u pacjentów ze strukturalnymi chorobami serca lub chorobą wieńcową, ze względu na ryzyko proarytmii. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości dotyczących bezpieczeństwa kardiowersji farmakologicznej bezpieczniejszą opcję stanowi kardiowersja elektryczna.
Ze względu na dużą liczbę nawrotów migotania przedsionków po kardiowersji (zarówno farmakologicznej jak i elektrycznej), sięgającą 71-84% w ciągu pierwszego roku, w celu utrzymania rytmu zatokowego zaleca się stosowanie leków antyarytmicznych. Pomimo wysokiej skuteczności, ze względu na objawy niepożądane należy unikać dłuższego niż 6 miesięcy stosowania amiodaronu. Z kolei flekainid lub sotalol nie powinny być stosowane u osób z organicznymi chorobami serca. Istotne ryzyko proarytmii nakazuje ostrożne rozpoczynanie farmakoterapii tymi preparatami. Dane dotyczące nowszych leków, takich jak dronaderon, są ograniczone.
Opracowane na podstawie: Heart / marzec 2010
Magdalena Lipczyńska