A. Ramachandran i wsp – Diabetes in Asia LINK: Lancet 2010;375:408
Tygrysami współczesnej gospodarki są kraje azjatyckie, zwłaszcza te o dużym potencjale demograficznym. Ciemną stroną rozwoju ekonomicznego jest jednak towarzysząca mu epidemia cukrzycy. Problemowi cukrzycy w Azji i jej odmiennościom poświęcono artykuł przeglądowy publikowany na łamach The Lancet.
Częstość występowania cukrzycy i upośledzonej tolerancji glukozy w świecie oceniono w 2007 roku na 6% i 7,1%. Większość tj. 85-95% stanowią przypadki cukrzycy typu 2. Największy udział w bezwzględnej liczbie chorych na cukrzycę dzielą między sobą kraje rozwijające się – najwięcej pacjentów mieszka w Indiach i Chinach. Częstość występowania cukrzycy w Indiach w obszarach zurbanizowanych oceniono w 2006 roku na 18,6%, a w obszarach wiejskich na 9,2%. W Pakistanie odpowiednie liczby wynoszą 10,6% i 7,7%. Dane z 2002 roku dla Chin określają chorobowość z powodu cukrzycy dla obszarów miejskich i wiejskich na 6.9% i 5,6%.
Przedstawione liczby wskazują nie tylko na wysoką częstość występowania zaburzeń metabolizmu glukozy, ale przede wszystkim na związek wzrostu gospodarczego i urbanizacji ze zmianami w stylu życia stanowiącymi przyczynę narastającej epidemii cukrzycy w Azji. Ważną cechą charakterystyczną azjatyckiej epidemii jest o około dekadę wcześniejszy rozwój cukrzycy, która coraz częściej obserwuje się u osób poniżej 20 roku życia i młodych dorosłych w wieku 35-44 lat. W Chinach częstość występowania cukrzycy w tej ostatniej grupie wiekowej wzrosła ostatnio o 88%. Charakterystyczną cechą mieszkańców Azji są niższe wskaźniki BMI, przy których ujawniają się zaburzenia metaboliczne, a przyjęte definicje otyłości muszą ulec zmianie. WHO wskazuje, że optymalne wskaźniki BMI dla mieszkańców Azji wynoszą 18-22,9 kg/m2.
Opracowane na podstawie: Lancet / 2010-01-30