P. Narendran – Glycaemic control in type 2 diabetes—not for sidelining LINK: Diabet Med 2008;25:639
Na łamach Diabetic Medicine P. Narendran podsumował dotychczasową wiedzę na temat kontroli glikemii w cukrzycy typu 2.
W ostatnich latach narosło szereg wątpliwości i kwestionowano korzyści płynące ze zbyt intensywnej terapii hipoglikemizującej w cukrzycy typu 2. Wynika to m.in. z faktu, że ścisłe wyrównanie glikemii nie wpłynęło znacząco na redukcję powikłań sercowo-naczyniowych, m.in. w badaniu UKPDS. Badanie ACCORD zostało przedwcześnie zakończone, ze względu na wzrost liczby zgonów w ramieniu badania, którego celem była intensywna kontrola metaboliczna ( HbA1c <6,0%).
Brytyjski organ National Prescribing Centre, ustalając zasady terapii u chorych na cukrzycę typu 2 wskazał, że w stopniowanym podejściu ścisła kontrola glikemii jest na piątym miejscu w hierarchii – za kontrolą objawów, zaprzestaniem palenia papierosów, kontrolą ciśnienia tętniczego, terapią statynami i aspiryną. Jednakże w badaniu ADVANCE nie potwierdzono wzrostu ilości zgonów przy intensywnym leczeniu lekami cukrzycy typu 2. W meta analizach wykazano natomiast, że terapia hipoglikemizująca powodująca redukcję HbA1c wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę typu 1 i typu 2. Dowody uzyskano także w przypadku leczenia hiperglikemii insuliną w ostrym zawale mięśnia sercowego, np. w badaniu DIGAMI.
Zdaniem autora artykułu ścisła kontrola hipoglikemizująca ma istotne znaczenie. Po pierwsze wydaje się, że wprowadzenie wczesnej intensywnej terapii cukrzycy w momencie jej rozpoznania dłużej reguluje metabolizm i sprzyja zachowaniu własnych mechanizmów uczestniczących w homeostazie glukozy, a wprowadzenie tych zasad w późniejszym okresie choroby może nie przynieść tak korzystnych efektów. Bezspornym pozostaje korzystny wpływ terapii na prewencję powikłań o charakterze mikroangiopatii.
Według autora odsuwanie ścisłej terapii hipoglikemizującej u chorych na cukrzycę typu 2 na boczny tor pozostaje postępowaniem nieuzasadnionym. Wyniki badania STENO-2, oparte na wieloczynnikowej interwencji w prewencji powikłań o charakterze mikro- i makroangiopatii, w pełni uzasadniają takie podejście.
Opracowane na podstawie: Diabetic Medicine / 2008-06-04