Shashi K. Bhatia i Subhash C. Bhatia – Childhood and adolescent depression LINK: Am Fam Phys 2007;75:73
W American Family Physician opublikowano obszerny artykuł przeglądowy poświęcony depresji wieku dziecięcego i okresu dorastania. Niektóre objawy depresji występują aż u 15% dzieci i nastolatków. U 5% osób w wieku od 9 do 17 lat objawy psychiczne spełniają kryteria dużej depresji, a u 3% – dystymii.
Depresja w okresie dojrzewania jest czynnikiem ryzyka podobnych zaburzeń w życiu dorosłym. Są dowody na to, że zaburzenia depresyjne w pierwszej i drugiej dekadzie życia mają negatywny wpływ na wzrost i rozwój, wyniki w szkole oraz stosunki koleżeńskie i rodzinne.
Czynnikami ryzyka depresji w tym wieku są między innymi: zaburzenia psychiczne w rodzinie, płeć żeńska, obciążające zdarzenia życiowe i przewlekłe choroby. Częściej na depresję zapadają dzieci molestowane, często karane lub zaniedbywane.
Kryteria diagnostyczne zaburzeń depresyjnych u dzieci i młodzieży są takie same jak u osób dorosłych, choć obraz kliniczny może być odmienny, głównie z powodu trudności z definiowaniem uczuć we wczesnym okresie życia. Leczeniem z wyboru jest terapia poznawczo-behawioralna. Jej nieskuteczność powinna skłaniać do dołączenia leków przeciwdepresyjnych.
Nie ma jednoznacznych dowodów na skuteczność leków trójcyklicznych. Wiedza na temat przydatności selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny wciąż jest skąpa. Lekiem z wyboru u osób od 8 do 17 roku życia jest fluoksetyna. Farmakoterapia wymaga ścisłego monitorowania, z uwagi na ryzyko zachowań samobójczych. Przed podaniem leku konieczna jest edukacja pacjenta i jego rodziny w zakresie sposobów postępowania w przypadku ich wystąpienia. Leczone dziecko powinno mieć 24-godzinny dostęp do fachowej pomocy psychiatrycznej.
Opracowane na podstawie: American Family Physican / 2007-01-01