L. Ceglia, J. Lau i A.G. Pittas – Meta-analysis: efficacy and safety of inhaled insulin therapy in adults with diabetes mellitus Ann Intern Med 2006;145:665
Podskórny sposób podawania insuliny rodzi istotne opory u pacjentów. Alternatywę może stanowić insulina stosowana wziewnie, o farmakokinetyce zbliżonej do insulin o krótkim okresie działania.
Prezentowana na łamach Annals of Internal Medicine metaanaliza ocenia skuteczność i bezpieczeństwo terapii insuliną wziewną. Autorzy do opracowania statystycznego uzyskali dane z otwartych prób klinicznych, trwających od 12 do 104 tygodni, z udziałem 4023 pacjentów z cukrzycą typu 1 lub 2 (z wyłączeniem kobiet w ciąży), w wieku 18-80 lat.
Średnia ważona różnic pomiędzy porównywanymi grupami terapii insuliną wziewną i podskórną (dla cukrzycy typu 1 i 2 łącznie) wyniosła 0,08% na korzyść insuliny stosowanej podskórnie. W przypadku prób klinicznych trwających 104 tygodnie średnia ważona różnic wyniosła 0,18% na korzyść leczenia podskórnego. W podgrupach insulinoterapii wziewnej i podskórnej odsetki osób, które uzyskały poziomy HbA1c<7% wyniosły odpowiednio 27,1% vs 24,6%. Ryzyko ciężkiej hipoglikemii przy terapii prowadzonej insuliną wziewną było podobne jak przy terapii insuliną podskórną i około 3,06-krotnie większe w porównaniu do leków doustnych. Insulina wziewna częściej powodowała kaszel, kojarzyła się także z nieco większym spadkiem wartości FEV1 oraz, w niektórych badaniach, pogorszeniem parametrów dyfuzji tlenku węgla. Z powodu objawów ze strony układu oddechowego terapię insuliną wziewną przerwało około 2% badanych.
Autorzy w podsumowaniu wyników meta-analizy podkreślają zadowalającą skuteczność kliniczną insuliny wziewnej. W chwili obecnej powinna być zarezerwowana jako alternatywa dla terapii krótkodziałającą insuliną podskórną u chorych bez uszkodzenia płuc, którzy ze względu na lęk przed wstrzyknięciami podskórnymi mogą opóźnić rozpoczęcie insulinoterapii.
Opracowane na podstawie: Annals of Internal Medicine / 2006-12-07