Per Hildebrandt – Systolic and nonsystolic heart failure equally serious threats JAMA 2006;296:2259
Objawy kliniczne niewydolności serca mogą występować zarówno u osób z dysfunkcją skurczową (systolic HF), tzn. frakcją wyrzucania [EF] poniżej 40%-55%, jak i u osób z zachowaną czynnością skurczową lewej komory („nieskurczowa niewydolność serca”, nonsystolic HF). W Journal of American Medical Association (JAMA) ukazał się komentarz redakcyjny Hildebranda, poświęcony temu zagadnieniu.
Powszechnie uważa się, że niewydolność serca z zachowaną czynnością skurczową jest następstwem dysfunkcji rozkurczowej (niewydolność skurczowa także może zawierać elementy dysfunkcji rozkurczowej). Podczas gdy pomiar EF jest prosty, dotychczas nie udało się uzgodnić złotego standardu dla oceny funkcji rozkurczowej serca. Czynnikiem dodatkowo komplikującym zagadnienie jest fakt, że zdecydowana większość piśmiennictwa dotyczy dysfunkcji skurczowej, natomiast znacznie mniej wiadomo na temat częstości występowania, rokowania i leczenia niewydolności serca z zachowaną czynnością skurczową.
Autor artykułu nawiązuje w swoim komentarzu do dwóch prac, których wyniki opublikowano w JAMA. Jedna z publikacji dotyczyła populacji z Olmsted County w USA. W opinii Hildebrandta najważniejszymi spostrzeżeniami z tej pracy jest podanie odsetka pacjentów z zachowaną czynnością skurczową z populacji chorych z niewydolnością serca (55%). W tej grupie u ponad 80% stwierdzono cechy rozkurczowej dysfunkcji serca. Bardzo ważną informacją było wykazanie porównywalnej umieralności (16% po 6 miesiącach) dla grup z niewydolnością skurczową i „nieskurczową”.
Podstawę drugiej z prac stanowił rejestr chorych hospitalizowanych z rozpoznaniem niewydolności serca. Wyniki tej pracy wskazują na wyższe ryzyko zgonu (w ciągu 60-90 dni od wypisu) chorych hospitalizowanych tylko z niższymi wartościami ciśnienia skurczowego. Ryzyko zgonu również w tym badaniu okazało się niezależne od funkcji lewej komory. Biorąc pod uwagę przedstawione dane, wyjaśnienie mechanizmów niewydolności serca i sformułowanie zaleceń dla wszystkich chorych (nie tylko z dysfunkcją skurczową), powinno być traktowane priorytetowo.
Opracowane na podstawie: JAMA / 2006-11-08