Stephen J .Lurie i wsp – Seasonal affective disorder Am Fam Phys 2006;74:1523
W American Family Physician warto polecić artykuł przeglądowy poświęcony sezonowej chorobie afektywnej. Zgodnie z aktualną klasyfikacją zaburzeń psychicznych, sezonowa choroba afektywna jest odmianą dużej depresji, charakteryzującą się występowaniem typowych objawów jedynie w określonych porach roku, zazwyczaj zimą. Częstość występowania omawianego zaburzenia w ciągu życia ocenia się nawet na 9.7%.
Lekarze pierwszego kontaktu przeoczają połowę przypadków choroby pomimo że dysponują dobrym narzędziem diagnostycznym, to jest kwestionariuszem SPAQ (Seasonal Pattern Assessment Questionnaire). Z uwagi na to, że sezonowa choroba afektywna wiąże się z dysregulacją serotoninergiczną i noradrenergiczną, często towarzyszą jej również objawy powstające w podobnym mechanizmie, takie jak zaburzenia lękowe i paniczne, bulimia lub zespół przewlekłego zmęczenia. Sezonowa choroba afektywna może być również związana z zespołem ADHD (attention-deficit/hyperactivity disorder) i nadużywaniem alkoholu.
W leczeniu dobrze sprawdza się fototerapia, której stosowanie wiąże się z wysokim ilorazem szans uzyskania remisji. Skuteczność fototerapii jest największa, jeśli jest stosowana w pierwszej części dnia. Najczęściej stosowana dawka to 5000 lux/dobę, stosowana jako 2500 lux przez 2 godziny lub 10000 lux przez pól godziny.
Brakuje wiarygodnych porównań tej metody leczenia z farmakoterapią. Dane na temat tej ostatniej wciąż są skąpe. Wyniki pojedynczych opracowań wskazują na skuteczność leków przeciwdepresyjnych, sertraliny i fluoksetyny. Niewykluczone też, że farmakoterapia podtrzymuje korzystne następstwa leczenia światłem. Niemniej, do czasu przeprowadzenia kolejnych badań, jej rola w leczeniu sezonowej choroby afektywnej pozostanie dyskusyjna.
Opracowane na podstawie: American Family Physican / 2006-11-01