Richard C. Oude Voshaar i wsp – Strategies for discontinuing long-term benzodiazepine use. Meta-analysis Br J Psych 2006;189:213
W British Journal of Psychiatry opublikowano wyniki meta-analizy wyników oryginalnych prac, poświęconych skuteczności metod wspomagających przerywanie przewlekłego leczenia benzodiazepinami. Ocenia się, że leki z tej grupy stosuje około 2-3% mieszkańców krajów europejskich. W większości przypadków farmakoterapia ma charakter przewlekły, na przekór dowodom naukowym negującym zasadność takiego postępowania.
Od kilku lat wiadomo, że przyjmowanie benzodiazepin grozi uzależnieniem, wiąże się z podwyższonym ryzykiem wypadków oraz większą częstością zaburzeń poznawczych. Uzależnienie powoduje, że przerwanie przewlekłej terapii bywa trudne.
Przegląd systematyczny i meta-analiza, przeprowadzone przez Oude Voshaara i wsp., wykazały różną skuteczność metod wspomagających ten proces. Zidentyfikowano łącznie 22 artykuły, w których analizowano dwie grupy interwencji: minimalną, polegającą na poradnictwie (ulotka uświadamiająca potrzebę przerwania leczenia lub wykład dla większej grupy osób) oraz złożoną, nazwaną przez autorów pracy „systematyczną dyskontynuacją”. Ta ostatnia była nadzorowana przez lekarza lub psychologa i, niekiedy, wspierana przez psychoterapię lub farmakoterapię.
Obie metody okazały się znamiennie skuteczniejsze od nie stosowania żadnej interwencji, przy czym iloraz szans powodzenia przy użyciu pierwszej z nich wyniósł 2.8 (95% przedział ufności 1.6-5.1), a drugiej aż 6.1 (2.0-18.6). U osób z bezsennością, skuteczność „systematycznej dyskontynuacji” wzrastała po dodaniu imipraminy (3.1, 1.1-9.4) lub zastosowaniu grupowej terapii behawioralno-poznawczej (5.5, 2.3-14.2).
Podsumowując, łatwe do zastosowania interwencje mogą zwiększać skuteczność przerywania przewlekłej farmakoterapii przy użyciu benzodiazepin.
Opracowane na podstawie: British Journal Psychiatry / 2006-09-02