A.J. Karter i wsp – Longitudinal study of new and prevalent use of self-monitoring of blood glucose Diabetes Care 2006:29:1757
Zalecenia dotyczące samokontroli glikemii w cukrzycy opierają się, w chwili obecnej, na niepełnych danych pochodzących z randomizowanych badań klinicznych. Szczególnie użyteczne są więc badania obserwacyjne oceniające przydatność samokontroli w warunkach realnej opieki medycznej.
W jednym z takich badań, opublikowanych na łamach Diabetes Care, przedstawiono wyniki długotrwałej obserwacji (1999-2002) przydatności własnoręcznych pomiarów glikemii, u chorych leczonych na cukrzycę w ramach Kaiser Permanenente Northern Medical California Medical Care Program. Unikatowym elementem tego badania był podział chorych na dwie grupy: chorych, którzy rozpoczynali samokontrolę glikemii (n=16091) oraz chorych, którzy już prowadzili kontrolę glikemii (n=15347).
W grupie rozpoczynającej samodzielne pomiary glikemii odnotowano istotną statystycznie poprawę poziomów HbA1c u chorych leczonych samą dietą, lekami doustnymi i insuliną. Pomiar glikemii raz dziennie wiązał się u tych chorych z redukcją poziomu HbA1c o odpowiednio; 0,35%, 0,42% i 0,23%. Skuteczność interwencji rosła w miarę wzrostu liczby pasków zużywanych do pomiaru glikemii. W podgrupie badanych, którzy uprzednio dokonywali samodzielnych pomiarów glukozy, jedynie osoby leczone farmakologicznie (leki doustne lub insulina) poprawiały stopień wyrównania metabolicznego (mierzony poziomem HbA1c) w miarę wzrostu liczby pomiarów glikemii.
A zatem, zdaniem autorów badania, uzyskane wyniki uzasadniają samokontrolę glikemii, prowadzoną przez odpowiednio zmotywowanych i wyszkolonych chorych.
Opracowane na podstawie: Diabetes Care / 2006-08-21