Marcello Tonelli i wsp – Proteinuria, impaired kidney function, and adverse outcomes in people with coronary disease: analysis of a previously conducted randomised trial BMJ 2006;332:1426
Przewlekła choroba nerek stanowi niezależny czynnik ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych. Nawet łagodne upośledzenie funkcji nerek wiąże się z większym ryzykiem zgonu oraz wystąpienia pierwszych i kolejnych incydentów sercowo-naczyniowych. Występowanie białkomoczu, nawet bardzo niewielkiego (7 mg/dobę), ma również niekorzystne znaczenie rokownicze, także u chorych z prawidłową prędkością filtracji kłębkowej (GFR). Należy przy tym pamiętać, że zaledwie 25% chorych z proteinurią ma obniżoną GFR i na odwrót, tylko 25% chorych z niską GFR ma protenurię.
Jak podkreślają autorzy analizy opublikowanej na łamach British Medical Journal, w niewielu pracach oceniano jednocześnie wpływ obu czynników ryzyka na rokowanie. Tonelii wsp., wykorzystując dane z badania CARE, dotyczące chorych po zawale serca, retrospektywnie ocenili słuszność hipotezy zakładającej, że chorzy z proteinurią i niską wartością GFR mają wyższą śmiertelność od chorych tylko z proteinurią lub tylko z niską GFR.
Wskaźniki ryzyka zgonu z wszystkich przyczyn w porównaniu z grupa kontrolną wyniosły, w grupie z jednocześnie proteinurią i niską GFR: 2.39 (1.72-3.30), a w grupach z jednym czynnikiem ryzyka – proteinuria: 1.69 (1.32-2.16) i niski GFR: 1.41 (1.12-1.79). Podobne rezultaty uzyskano dla sercowo-naczyniowych punktów końcowych, takich jak udary, niewydolność serca i zgony wieńcowe.
A zatem, jak w podsumowaniu stwierdzili autorzy, stwierdzenie proteinurii w teście paskowym moczu pozwala dokładniej oszacować ryzyko powikłań, określane wcześniej wyłącznie na podstawie wskaźników sprawności nerek.
Opracowane na podstawie: BMJ / 2006-06-17