Jeffrey Glassroth – The role of long-acting beta-agonists in the management of asthma: analysis, meta-analysis, and more analysis Ann Intern Med 2006;144:936
Rola długodziałających beta-mimetyków w leczeniu astmy jest coraz bardziej kontrowersyjna. Ostatnie lata przynoszą wiele danych wskazujących na ryzyko związane ze stosowaniem tej grupy leków.
Kolejną publikacją o podobnym wydźwięku jest meta-analiza badań nad długo działającymi beta-mimetykami, która ukazała się w Annals of Internal Medicine. Jej autorzy, Salpeter i wsp., wyselekcjonowali 19 badań z randomizacją i grupą kontrolną przeprowadzonych na 33826 osobach z astmą.
W tej grupie, stosowanie beta-mimetyków (salmeterol i formoterol) wiązało się ze zwiększeniem częstości zaostrzeń choroby i hospitalizacji oraz ze wzrostem liczby zgonów związanych z astmą.
W komentarzu do pracy, Glassroth zaleca ostrożność w formułowaniu ostatecznych wniosków. Zwraca uwagę na niedostatki meta-analizy jako narzędzia badawczego, jak i na niezadowalającą jakość oryginalnych prac, których wyniki były podsumowywane. Wiele miejsca poświęca genetycznemu polimorfizmowi genu ludzkiego receptora beta 2-adrenergicznego, który warunkuje podatność na działania niepożądane beta-mimetyków. „Ryzykowny” genotyp tego receptora stwierdza się u co szóstego mieszkańca USA.
O szczególnej wartości komentarza Glassrotha decydują propozycje zaleceń dotyczących postępowania w astmie, uwzględniające najnowsze pozycje piśmiennictwa. Podstawą leczenia choroby powinny być wziewne kortykosteroidy, nie powinno się natomiast rozpoczynać terapii od długodziałających beta-mimetyków. W przypadku niedostatecznej kontroli należy kierować się wynikami znanego badania GOAL, w którym wziewne kortykosteroidy z beta-mimetykami okazały się skuteczniejsze od steroidów w monoterapii. W miarę możliwości należy unikać zwiększania dawki beta-mimetyków i ściśle monitorować leczenie. Jego nieskuteczność lub wystąpienie działań niepożądanych powinno skłaniać do zastąpienia beta-mimetyków wziewnym lekiem antycholinergicznym.
Opracowane na podstawie: Annals of Internal Medicine / 2006-06-20