E.N. Taylor, F.B. HU, G.C. Curhan i wsp – Antihypertensive medications and the risk of incident type 2 diabetes Diabetes Care 2006;29:1065
Na łamach Diabetes Care Eric Taylor i wsp. poszukiwali odpowiedzi na pytanie, który z leków hipotensyjnych zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy.
Chociaż nie jest to pierwsza analiza tego typu, to oparta została na dużej liczbie chorych z nadciśnieniem tętniczym, obserwowanych prospektywnie przez odpowiednio 8, 10 i 16 lat, w ramach trzech programów badawczych Nurses’ Health Study I (41 193 kobiet w wieku wyjściowo 30-55 lat), Nurses’ Health Study II (14 151 kobiet w wieku wyjściowo 25-42 lata) i Health Profesionals Folow-up Study (19472 mężczyzn w wieku początkowo 40-75 lat).
W analizie wieloczynnikowej stosowanie tiazydowych leków moczopędnych powodowało w grupie starszych kobiet wzrost ryzyka zachorowania na objawową i bezobjawową cukrzycę o 20%, w grupie młodszych kobiet o 51% i w grupie mężczyzn o 31%. W przypadku beta blokerów niezależny wzrost ryzyka zachorowania na cukrzycę o odpowiednio 32% i 20% odnotowano u starszych kobiet i mężczyzn. W przypadku blokerów kanału wapniowego oraz inhibitorów konwertazy angiotensyny nie stwierdzono zwiększonego ryzyka zachorowania na cukrzycę.
Uzyskane przez autorów dane potwierdzają obserwacje z innych badań. W ARIC stosowanie beta blokerów zwiększało o 28% ryzyko wystąpienia cukrzycy, a w ALLHAT ryzyko cukrzycy rosło w trakcie stosowania chlortalidonu (w porównaniu do amlodypiny i lisinoprilu). W badaniu ASCOT, które objęło ponad 19000 chorych na nadciśnienie tętnicze, amlodypina i perindopril, w porównaniu z bendroflumetiazydem i atenololem, zmniejszały ryzyko zachorowania na cukrzycę o 30%.
Autorzy analizy proponują zatem, aby u chorych na nadciśnienie tętnicze leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi i beta blokerami jeszcze staranniej monitorować zaburzenia metabolizmu glukozy.
Opracowane na podstawie: Diabetes Care / 2006-05-31