Scott M. Grundy – Metabolic syndrome: connecting and reconciling cardiovascular and diabetes worlds J Am Coll Cardiol 2006;47:1093
Na łamach Journal of the American College of Cardiology Scott M. Grundy podsumował aktualne poglądy i spory dotyczące zespołu metabolicznego. Ewolucja definicji zespołu metabolicznego obrazuje zmianę podejścia patofizjologicznego – od insulinooporności jako podstawowego patomechanizmu, do otyłości trzewnej jako głównego wykładnika zaburzeń. Autor traktuje zespół metaboliczny jako kontinuum narastających zmian, od otyłości, poprzez zaburzenia o charakterze granicznym do rozwoju cukrzycy typu 2.
Główną konsekwencją zespołu metabolicznego jest rozwój chorób układu sercowo-naczyniowego. A zatem, poza diabetologami również kardiolodzy powinni się aktywniej zająć problematyką kliniczną tego zespołu. Autor również podejmuje polemikę z krytykami definicji zespołu metabolicznego. Przytacza argumenty wskazujące na istotność nieuwzględnianych dotychczas w rutynowej ocenie stanu klinicznego elementów ryzyka: stężenia trójglicerydów, zmian prozapalnych, zaburzeń krzepnięcia i fibrynolizy.
Autor proponuje, aby na każdym etapie rozwoju zespołu metabolicznego podstawę leczenia stanowiły redukcja masy ciała, dieta przeciwmiażdżycowa i aktywność fizyczna. Nie jest ustalone, kiedy należy wprowadzać leczenie farmakologiczne. Wyjściem z sytuacji mogą być techniki obrazowania pozwalające ocenić nasilenie procesów miażdżycowych.
Lekami użytecznymi ze względu na wpływ na składowe zespołu są leki hipotensyjne, hipolipemiczne, przeciwpłytkowe i hipoglikemizujące. Bardziej kontrowersyjna jest rola leków zmniejszających otyłość (sibutraminy i orlistatu) lub blokującego receptory endogenne kanabinoidów rimonabantu.
Zdaniem autora, aby jakikolwiek lek mógł uzyskać oficjalne wskazanie do leczenia zespołu metabolicznego, musi swoją skuteczność wykazać w badaniach kliniczych z twardymi punktami końcowymi.
Opracowane na podstawie: Journal of the American College of Cardiology / 2006-03-21