Chhabi Satpathy i wsp – Diagnosis and management of diastolic dysfunction and heart failure Am Fam Physician 2006;73:841
W American Family Physician ukazał się artykuł, w którym Chhabi i wsp. przedstawiają wiedzę na temat diagnostyki i leczenia niewydolności serca spowodowanej dysfunkcją rozkurczową.
Według definicji stosowanej w praktyce klinicznej, rozkurczowa niewydolność serca jest stanem, w którym typowe objawy niewydolności serca występują z nieprawidłowo przebiegającą fazą rozkurczu i prawidłową frakcją wyrzutu. Około 40% osób z niewydolnością serca ma zachowaną funkcję skurczową lewej komory. Częstość występowania rozkurczowej niewydolności serca rośnie z wiekiem, jest większa u starszych kobiet, a głównymi jej przyczynami są nadciśnienie tętnicze i niedokrwienie mięśnia sercowego.
Na podstawie samych tylko objawów klinicznych bardzo trudno jest odróżnić skurczową i rozkurczową niewydolność serca. Stosowany w diagnostyce niewydolności serca poziom mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP) również nie pozwala rozstrzygnąć, z którym ze stanów klinicznych mamy do czynienia. Najlepszą metodą diagnostyczną w rozpoznawaniu dysfunkcji rozkurczowej pozostaje cewnikowanie serca. W codziennej praktyce klinicznej nieinwazyjnym testem potwierdzającym rozpoznanie jest echokardiografia doplerowska.
Modyfikacja stylu życia polegająca na kontroli masy ciała, zaprzestaniu palenia, odpowiedniej diecie, ograniczeniu spożycia alkoholu i regularnej aktywności fizycznej równie skutecznie zapobiega skurczowej jak i rozkurczowej niewydolności serca. Farmakoterapia rozkurczowej niewydolności serca jest często empiryczna. Wciąż brak jest bowiem dużych, randomizowanych badań oceniających skuteczność poszczególnych grup leków.
Według wytycznych American College of Cardiology i American Heart Association, lekami z wyboru są inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (ACE), blokery receptora dla angiotensyny, diuretyki i beta-blokery. Beta-blokery są szczególnie istotne w kontroli rytmu i zapobieganiu tachykardii. Powinny być stosowane przy współistnieniu nadciśnienia, choroby wieńcowej i zaburzeń rytmu. Inhibitory ACE i blokery receptora dla angiotensyny bezpośrednio wpływają na relaksację mięśnia sercowego, zmniejszają depozycję kolagenu i hamują włóknienie. Diuretyki są skuteczne w utrzymywaniu optymalnej objętości płynów wewnątrznaczyniowych. Rola spironolaktonu i digoksyny pozostaje ostatecznie nieustalona. Długodziałające pochodne dihydropirydyny (np. amlodypina) mogą być stosowane dla kontroli rytmu i dusznicy jedynie wówczas, gdy beta-blokery są przeciwwskazane. Leki rozszerzające naczynia powinny być używane ostrożnie, ze względu na niebezpieczeństwo obniżenia obciążenia wstępnego i spadek rzutu serca.
Opracowane na podstawie: American Family Physican / 2006-03-01