Apurva D. Shah i Rohit R. Arora – Tissue Angiotensin-Converting Enzyme Inhibitors: are they more effective than serum Angiotensin-Converting Enzyme Inhibitors? Clin Cardiol 2005;28:551
Zsyntetyzowane w latach 80-tych ubiegłego stulecia inhibitory enzymu konwertującego (ACE) okazały się być grupą leków skutecznie ograniczającą ryzyko niewydolności serca i śmierci u pacjentów z uszkodzoną funkcją skurczową lewej komory, wtórnie do przebytego zawału serca lub innych przyczyn. Niektóre ACE inhibitory, jak udowodniono, odgrywają także istotną rolę w ograniczaniu powikłań sercowo-naczyniowych u pacjentów z rozpoznaną miażdżycą tętnic, u których dysfunkcja mięśnia serca jeszcze nie występuje.
Apurva D. Shah i Rohit R. Arora dokonali na łamach Clinical Cardiology przeglądu aktualnych badań, w których wykorzystano tkankowe i nie-tkankowe inhibitory ACE w leczeniu pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Podstawą takiego podziału jest stopień powinowactwa do występujących w narządach (mózg, serce, tkanka tłuszczowa, gonady, trzustka, nerki) układów produkujących angiotensynę.
Autorzy cytując wyniki dużych badań wieloośrodkowych (wyniki istotne statystycznie w HOPE i EUROPA, nieistotne statystycznie w PEACE) konkludują, że powinowactwo tkankowe stosowanych w tych badaniach inhibitorów (odpowiednio ramipril, perindopril, trandolopril) prawdopodobnie nie jest jedynym wykładnikiem ich skuteczności w ograniczaniu liczby incydentów sercowo-naczyniowych. Obserwowane różnice w skuteczności preparatów mogą wynikać, zdaniem autorów, także z innych strukturalnych cech poszczególnych środków i różnej ich biodostępności, a także czynników demograficznych.
Dopóki więc nie ma bezpośrednich porównań tkankowych i nie-tkankowych inhibitorów ACE, zaleca się stosowanie w prewencji wtórnej środków o udowodnionej skuteczności (perindopril, ramipril).
Opracowane na podstawie: Clinical Cardiology / 2005-12-02