Albert Schömig, Adnan Kastrati, Rainer Wessely – Prevention of restenosis by systemic drug therapy. Back to the future? Circulation 2005;112:2759
W komentarzu redakcyjnym opublikowanym na łamach Circulation, Albert Schömig i wsp. analizują możliwości zastosowania leków działających systemowo w prewencji restenozy po implantacji stentu. Odnoszą się przy tym do wyników badania CREST, w którym stosowano cilostazol – inhibitor 3 fosfodiesterazy, mający właściwości przeciwzakrzepowe i antyproliferacyjne oraz badania wykorzystującego pioglitazon – hamujący produkcję neointimy.
W obu wypadkach 6-miesięczne aktywne leczenie przyniosło istotną poprawę minimalnego wymiaru światła tętnicy, w porównaniu do grup, w których po implantacji stentu podawano placebo. Potwierdza to wcześniejszą obserwację (sirolimus w badaniu OSIRIS) na temat możliwości ograniczenia restenozy za pomocą środka podawanego drogą doustną.
Autorzy zwracają uwagę, że tylko u pacjentów, którzy otrzymali doustnie wysokie dawki leku można było uzyskać poprawę kliniczną i angiograficzną (badanie OSIRIS). Sukces terapeutyczny zależał także w bardzo wyraźny sposób od czasu włączenia terapii i jej trwania.
Mimo zachęcających wyników terapii ogólnoustrojowej „złotym standardem” w prewencji restenozy pozostaje ciągle stent uwalniający lek (DES). Autorzy podkreślają, że DES zapobiegają restenozie skuteczniej od środków doustnych. Wyjaśnienia wymaga bezpieczeństwo terapii systemowej oraz jej „opłacalność.” Miejsce DES wydaje się zatem nie zagrożone tym bardziej, że większa dostępność może doprowadzić do oczekiwanego spadku ich ceny.
Opracowane na podstawie: Circulation / 2005-11-01