J. D. Sorkin i wsp – The relation of fasting and 2-h postchallenge plasma glucose concentrations to mortality Diabetes Care 2005;28:2626
W ostatnich latach dokonano istotnych zmian w określeniu granicznych stężeń glukozy, przy których rozpoznajemy nieprawidłową glikemię na czczo (wg WHO-110 mg%, wg ADA -100 mg%) oraz cukrzycę (stężenie glikemii na czczo ≥126 mg%).
Przedstawiony na łamach Diabetes Care artykuł Johna D. Sorkina i wsp. jest kolejnym głosem w dyskusji nad znaczeniem poziomu glikemii na czczo i po 2 godzinach od obciążenia glukozą dla oceny ryzyka zgonu. Autorzy swoją analizę oparli na prowadzonej przez ponad 13 lat w ramach Baltimore Longitudinal Study of Aging, obserwacji 1236 mężczyzn w wieku średnio 53 lat.
W analizie statystycznej stwierdzono, że w odniesieniu do grupy kontrolnej (stężenie glikemii na czczo 74-94 mg%), wzrost glikemii na czczo do zakresu 100-109 mg% nie zwiększał istotnie ryzyka zgonu, podczas gdy ryzyko to wzrastało 1,41 krotnie dla glikemii 110-125 mg% oraz dwukrotnie dla nowego zakresu rozpoznawania cukrzycy (126-139 mg%).
W podobnej analizie przeprowadzonej dla stężeń glikemii w 2 godzinie doustnego testu obciążenia glukozą, stwierdzono wzrost ryzyka zgonu o 1,38, 1,51 i 1,48 – odpowiednio dla następujących zakresów stężeń: 140-169 mg%; 170-199 mg% i ≥200 mg%. Nie obserwowano wzrostu śmiertelności dla glikemii po obciążeniu w zakresie 120-139 mg%. Stwierdzono również, że precyzyjniej ryzyko zgonu można ocenić posługując się jednocześnie stężeniami glikemii na czczo i w 2 godz. OGTT.
A zatem, w odróżnieniu od części podobnych badań, poziom glikemii na czczo związany ze wzrostem śmiertelności ogólnej wyniósł w pracy Sorkina 110 mg%. Dla pełnej oceny ryzyka osób z zaburzeniami metabolizmu glukozy istotne jest natomiast, zdaniem autorów, oznaczenie glikemii po obciążeniu glukozą.
Opracowane na podstawie: Diabetes Care / 2005-11-15